[Not a valid template]Het goede nieuws was niet alleen dat ik geselecteerd was voor Londen, maar zeker ook dat het gelukt was om Florencia als reservepaard achter de hand te hebben. We hadden er alles aan gedaan om Fien zo snel mogelijk klaar te stomen, en dan is het ontzettend mooi dat al die moeite uiteindelijk ook wordt beloond. Dat was met alle concurrentie zeker niet vanzelfsprekend. Dezelfde week kregen de Londen gangers ook goed nieuws van de DVB Foundation, we kregen extra ondersteuning om zo goed mogelijk voorbereid in Londen aan de start te verschijnen.
Die voorbereiding duurde nog zes weken, en gezien mijn ervaringen uit het verleden was het dus vooral zaak om de paarden, en sinds vorig jaar ook mezelf heel te houden. Dat wil natuurlijk absoluut niet zeggen dat we achterover hebben gezeten, zeker niet met Fien omdat we met haar ondanks de steeds hogere scores nog veel vooruitgang konden boeken. We gaven onder meer nog een clinic bij de Prinses Maxima Manege, en gingen naar de oefendressuur in Uden om in de proeven de puntjes op de i te zetten.
Op 4 juli was de ploegoverdracht van de Olympische en Paralympische ploeg in de RAI in Amsterdam. Net als voor de Spelen van Sydney en Athene begon het toen toch wel te kriebelen. Iedereen die de Spelen ‘gehaald’ heeft komt bij elkaar, dat geeft natuurlijk een bijzondere sfeer, en we kregen voor het eerst de officiële kleding aan.
[Not a valid template]Begin augustus werd het volledige kledingpakket uitgereikt tijdens een laatste gezamenlijke bijeenkomst. Het team voor Londen kreeg een training op het KNHS centrum in Ermelo, waar met hulp van onder andere Coby van Baalen aan de laatste details werd gewerkt. Daarna begon het aftellen echt, al moest er natuurlijk ook veel geregeld worden voor vertrek. Veel papierwerk voor paard, spullen, groom, eigenaren van de paarden en noem maar op. Ook werden de paarden allemaal grondig nagekeken door teamveterinair Brenda Hoogelander, moesten de smid en osteopaat op het juiste moment langs komen, en bovenal hebben we zoals altijd geprobeerd zoveel mogelijk normaal te blijven trainen, met een afbouw richting de reis naar Londen. Voor Vorman probeerden we de dagelijkse gang van dagen zo gewoon mogelijk te houden, voor mij was het een enorm drukke periode. De voorraad verlofuren die ik aan het begin van het jaar nog had heb ik er dan ook vakkundig doorheen gejaagd. Mede door het fysieke trainingsprogramma op Papendal was ik nu lichamelijk een stuk fitter dan een jaar geleden, waardoor ik ondanks de zware belasting toch relatief fit in Londen aankwam. De dag van vertrek kwam een ploeg van het SBS6 programma Hart van Nederland opnames maken, deze is hier terug te zien. Belangrijker was natuurlijk nog dat de paarden heelhuids aankwamen op het schitterende Greenwich Park.
[Not a valid template]Ik ging naar Londen met het idee dat een medaille erin zat, maar dat daarvoor wel alles mee moest zitten. Vorman haalde misschien niet de hoogste scores maar presteerde het hele seizoen constant, en in Mannheim hadden we laten zien mee te kunnen doen om de podiumplaatsen. Het team was denk ik het sterkste sinds lange tijd, dus was het doel om dit keer eens niet op een haar naast de medailles te grijpen. Alle nieuwsberichten met betrekking tot Londen zijn overigens hier terug te vinden. Een selectie van foto’s is te zien in het fotoalbum, helaas is de sortering van foto’s nog niet helemaal in orde. De eerste trainingsdagen verliepen prima, maar de dag van de veterinaire keuring was Vorman ‘s ochtends niet fit. Naar alle waarschijnlijkheid had ze vastgelegen in haar stal. Met man en macht hebben we haar proberen op te lappen, en ze kwam gelukkig zonder problemen door de keuring, maar de lichte training die we daarna nog deden ging niet heel soepel. Niet bepaald een lekkere voorbereiding, maar ach daar heb ik inmiddels geloof ik patent op. Als extraatje lootte ik ook nog eens de allereerste startplaats, waardoor ik de eerste Nederlander was van de hele Paralympische ploeg die van start ‘mocht’ gaan.
Het losrijden de volgende dag ging naar omstandigheden goed, mede door het goede werk van groom Marjo, Miranka en een fysio van de organisatie. Ondanks de voorbereiding ging ik toch met vertrouwen richting de wedstrijdbaan, waar terwijl het toch nog behoorlijk vroeg was al veel publiek aanwezig was. Het gaf echt een kick om het stadion binnen te rijden, ik wilde maar al te graag van start.
Die start ging prima, maar laten we het erop houden dat het woord zandzak sinds die dag bij mij een bijzondere associatie oproept. Zo’n last minute wijziging is compleet tegen de regels in, en de organisatie ging er juist prat op dat al drie dagen van tevoren de ring precies zo zou zijn als tijdens de wedstrijden. Net niet helemaal dus, maar daar was niks meer aan te doen. De score viel logischerwijs erg laag uit. Een belabberde start voor zowel mijzelf als het team.
Het (waarschijnlijk) laatste deel volgt…
Laatste reacties