[Not a valid template]Een stuk later dan gepland, maar hier dan toch het vijfde deel van het jaaroverzicht. Na mijn teleurstellende opening van het toernooi verliep ook de proef van Petra niet zoals gehoopt, waardoor we na de eerste wedstrijddag er minder goed voor stonden dan verwacht. De volgende dag was het de beurt aan Frank en Sanne, zij reden beiden een goede proef met dito scores. Voor ons was het een trainingsdag waarin we Vorman zo goed mogelijk probeerden klaar te stomen voor de volgende dag, wanneer de individuele proef (tevens het tweede onderdeel van de landenwedstrijd) werd verreden.
De volgende ochtend stond ons echter wederom een vervelende verrassing te wachten. Vorman bleek ‘s ochtends vroeg koliekverschijnselen te hebben gehad, ze had liggen rollen in de stal en met name één achterbeen was niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen. Gelukkig lukte het om haar op een verantwoorde manier aan de start te krijgen. De organisatie gaf die ochtend alsnog de mogelijkheid om de paarden aan de hand te stappen in de wedstrijdbaan om te wennen aan de zandzakken, en daarmee was dat probleem in ieder geval uit de wereld. Het gaf wederom een kick om het stadion binnen te rijden, en we gingen heel voortvarend van start. Al dan niet veroorzaakt door de bijzondere voorbereiding hadden we een dure communicatiefout in de proef. De score was een stuk beter dan tijdens de eerste proef, maar die fout kostte veel punten, al had er ook zonder die fout geen medaille in gezeten. Petra eindigde op de ondankbare vierde plaats.
[Not a valid template]De volgende dag was het wederom de beurt aan Frank en Sanne. Frank won met zijn relatief jonge Alphaville de bronzen medaille, Sanne eindigde als vijfde. Met het team lukte het wederom net niet om op een medailleplaats te eindigen, Ierland kaapte door een ontzettend hoge score in grade 1a alsnog met miniem verschil de bronzen medaille voor onze neus weg.
Voor de afsluitende kür was ik er behoorlijk op gebrand om te laten zien wat we konden, althans voor zover mogelijk met de fysieke gesteldheid van Vorman. De eerste proef gooiden de zandzakken roet in het eten, in de tweede hadden we die communicatiestoring, dus ik wilde vooral een proef neerzetten die in ieder geval helemaal klopte zonder storingen. Dat was nog niet zo’n eenvoudige opgave gezien de omstandigheden, want mijn kür heeft best een hoge moeilijkheidsgraad waarbij de oefeningen elkaar snel opvolgen. Ik slaagde in mijn doelstelling om alles eruit te halen wat er op dat moment in zat, maar de score en plaatsing vielen tegen.
[Not a valid template]Daarmee kwam er voor mij een einde aan een teleurstellend verlopen wedstrijd. Na dertien jaar lang op alle acht voorgaande internationale kampioenschappen medailles te hebben behaald lukte dat nu voor het eerst niet. Op zich absoluut geen schande natuurlijk, maar ik had er behoorlijk de pest in dat dat uitgerekend op deze Paralympics moest gebeuren. Juist als het minder gaat wil ik mezelf vooral niet kunnen verwijten dat ik het zelf ergens heb laten liggen, en gelukkig is dat wat mij betreft niet het geval. Zowel tijdens de voorbereiding als in Londen hebben Miranka, mijn ouders, groom Marjo en ik er alles aan gedaan om zo goed mogelijk te presteren, maar door alle tegenslagen met name tijdens de Spelen zat er domweg niet meer in. Die constatering maakt het natuurlijk niet leuker, maar ook dat hoort bij (paarden)sport.
Op de laatste wedstrijddag was het gelukkig voor Frank net als in grade II een herhaling van zetten wat betreft de medailles, hij won wederom brons. Ook in grade III was het podium hetzelfde als tijdens de individuele proef, wat betekende dat Sanne weer achter het net viste. Ook in deze grades kon ik me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat soms resultaten in de eerdere proeven een rol speelden.
De volgende ochtend vertrokken de paarden al vroeg weer richting Nederland. Voor Vorman was het natuurlijk niet helemaal soepeltjes verlopen, en vanwege eerdere vervelende ervaringen met het reizen van de paarden was ik er niet gerust op. Daarnaast moesten alle spullen ook mee terug met de vrachtwagen, wat betekende dat ik mijn vaste vervoermiddel, mijn ideale Rabobank vouwfiets, niet meer kon gebruiken tijdens de rest van ons verblijf in Londen. Nog drie dagen mijzelf al lopend afmatten in het Paralympisch dorp of in Londen, om daarna pas te zien hoe het met Vorman ging na de reis zag ik niet zitten, en dus pakte ik na overleg het eerste de beste vliegtuig naar Nederland. Daar werd ik onverwacht warm onthaald, en was ik in no-time op stal om te zien dat Vorman de reis goed had doorstaan. Ze mocht genieten van een welverdiende vakantie, en ondertussen gingen we weer aan de slag met Florencia, in voorbereiding op de wedstrijden in het komende winterseizoen.
[Not a valid template]Zover kwam het nooit, op 18 november verongelukte Fien voor onze ogen bij het binnenzetten. Ik dacht dat ik in de loop der jaren al wel wat had meegemaakt, maar dit was hopelijk toch echt eens maar nooit, nooit meer. Er kwam een stortvloed aan steunbetuigingen binnen, waar ik ook op deze plaats iedereen nogmaals hartelijk voor wil bedanken. Vorig jaar sprak ik in het laatste deel van het jaaroverzicht de hoop uit dat ‘de gifbeker’ van 2011 echt leeg zou zijn en 2012 om veel mooiere redenen een onvergetelijk jaar zou worden. Deels is dat gelukt, we hoorden weer bij de besten en ik heb gereden op de wat mij betreft mooiste wedstrijd die er in onze sport ooit is geweest. Aan de andere kant waren de resultaten niet waar we op hadden gehoopt, om over Fien nog maar te zwijgen.
Toch wil en ga ik verder. Sowieso met rijden maar zeker ook in de sport, zolang ik de mogelijkheid heb om dat te doen op de in mijn ogen juiste manier. En dat is dus niet gaan voor een zesje maar alles eruit halen wat erin zit.
Laatste reacties