Goedgekeurd

Alle sporters die kans maken op deelname aan de Paralympics dit jaar krijgen een uitgebreid sportmedisch onderzoek. Vandaag was ik aan de beurt op Papendal. Het onderzoek begon overigens al thuis met het invullen van een enorme vragenlijst, en in tegenstelling tot de keuring voor Sydney en Athene wordt nu door heel Nederland dezelfde vragenlijst gehanteerd, zodat de uitkomsten veel beter vergeleken kunnen worden.
Vandaag werd de vragenlijst doorgenomen gevolgd door een uitgebreid onderzoek, waarbij getracht werd nog meer mankementen te vinden dan al bekend, maar dat leverde geen verrassingen op.

Na het inleveren van bloed en urine en nog het nodige testen en meten was het tijd voor het echte werk; de inspanningstest. Oftewel jezelf de vernieling in fietsen terwijl de computer van alles registreert. Op dat moment een foto maken was wat lastig, daarom ter illustratie bijgaande foto, geleend van de twitterpagina van wielrenner Robert Gesink (die deed het vast ‘iets’ beter dan ik). Mezelf de vernieling in helpen bleek zoals meestal geen enkel probleem, het doet me terugdenken aan de eerste trainingen bij Miranka in 1999. Destijds wisten mijn spieren ook niet waar ze het na afloop zoeken moesten, door de veel intensievere en andere manier van rijden. Doorgaan tot je echt niet meer kan gaat nog steeds vrij makkelijk, maar ik ben toch wel blij dat het op het paard nooit meer zover hoeft te komen.

Na afloop werd meteen de uitslag besproken en die was erg positief, zeker gezien de voorgeschiedenis van de afgelopen maanden. Daar wordt iedere week in de aangrenzende sportzaal op Papendal ook hard aan gewerkt, en met de resultaten van dit onderzoek hebben we een mooi meetpunt waar we staan, en waar nog wat te verbeteren valt. Het kan immers altijd beter, maar we zijn in ieder geval op de goede weg.