Interview op Horsus.nl

‘Momenteel ben ik met twee paarden actief in de wedstrijdsport; Vorman en Florencia. Vorman (een merrie, ondanks dat haar naam anders doet vermoeden) is een echte knuffelbeer.

Vooral haar enorm meewerkende karakter maakt haar heel geschikt voor de paradressuur. Ze schrikt eigenlijk nergens van, en als ze dat wel doet zet ze hooguit een stapje opzij. Als ze eenmaal iets gezien heeft is het goed en blijft ze niet kijkerig. Daarnaast gaat ze er altijd voor in de ring, alsof ze weet dat het daar moet gebeuren. Dan moet ik haar eerder afremmen dan op gang helpen, wat zeker met mijn handicap goed van pas komt. Ze heeft misschien niet de beste bewegingen van het deelnemersveld, maar compenseert heel veel met haar geweldige karakter.

Florencia heb ik pas sinds maart dit jaar, en we zijn dus nog druk bezig om meer een combinatie te vormen. Net als Vorman is ze niet kijkerig in spannende omgevingen, en schiet ze niet weg als ze wat eng vindt. Qua beweging heeft ze een streepje voor op Vorman, maar omdat we nog maar zo kort een combinatie zijn heb ik in de ring nog niet altijd kunnen laten zien wat erin zit.’

‘Voor Londen is een medaille het doel, en een gouden medaille de droom. Dat doel is zeker niet onhaalbaar maar de concurrentie is in de grade waarin ik uitkom heel sterk. Zo was het podium tijdens het laatste WK voor de individuele proef en de kür totaal verschillend. Ook is het niet ondenkbaar dat er opeens een onbekende naam hoge ogen gooit. Zo kreeg een Zweedse amazone in aanloop naar de Paralympics van Athene 2004 opeens een heel goed paard tot haar beschikking waarmee ze dubbel goud veroverde, terwijl ze daarvoor en daarna nooit hoog scoorde. Ook in de aangepaste dressuur wordt de kwaliteit van de paarden steeds belangrijker. Wat betreft het team gaan we voor brons, of op een echt goede dag voor zilver. Het goud lijkt gereserveerd voor Engeland, waarbij Duitsland, Denemarken en Nederland hoogstwaarschijnlijk zullen gaan strijden om zilver en brons. De laatste jaren viste Nederland telkens achter het net, maar met dit team behoort een medaille denk ik meer dan ooit tot de mogelijkheden.’

‘Voorheen heb ik ook reguliere wedstrijden gereden, maar met het huidige wedstrijdschema van de aangepaste sport komt het daar meestal niet van. Daarnaast sluiten de aangepaste sport en reguliere dressuur niet altijd even goed op elkaar aan. In onze tak van sport is immers de beperking van de ruiter het uitgangspunt bij het bepalen van het niveau, terwijl regulier het gevraagde niveau afhankelijk is van de mate van africhting van het paard. De verplichte proeven in grade II bevatten bijvoorbeeld geen galop, terwijl ik in mijn kür op muziek eenvoudige wissels laat zien. Om ringervaring op te doen op wedstrijden dicht in de buurt kan regulier starten dus nuttig zijn, maar verder voegt het voor mij niet heel veel toe om goed te kunnen presteren in de aangepaste sport.’

‘Mijn paarden worden bijgereden door Miranka Schellekens, waarbij ik inmiddels al 13 jaar train. Omdat ik vanwege mijn handicap mijn paarden niet altijd gelijkmatig belast is het van belang dat ze ook getraind worden door een ruiter/amazone zonder beperking. Miranka is erg sterk in het trainen van paarden op een manier zodat ik er optimaal mee kan presteren, en dat is lang niet alle instructeurs gegeven. Dat is ook de reden dat ik al zo lang train bij haar, ondanks dat ze 175 km verderop woont.’

‘Dit is zeker in de aanloop naar de Paralympics van Londen wel eens lastig, maar gezien de financiële kant van topsport is een baan absoluut noodzakelijk. Om me zo goed mogelijk voor te kunnen bereiden ben ik tijdelijk minder gaan werken. Normaal gesproken combineer ik een fulltime baan met minstens 5 dagen training per week. Vanuit mijn woonplaats Den Ham (Ov.) rij ik dan via mijn werk in Apeldoorn naar Best waar de paarden gestald staan. Wat mij een topsporter maakt is denk ik de wil om alles eruit te halen wat er in zit, en daar heel veel voor te doen en laten.’