Triumph (‘Reus’) overleden

[Not a valid template]Gisteren gingen we naar stal voor een afspraak met osteopaat Frank Dirckx, die geregeld zowel mijn paarden als mijzelf controleert en waar nodig behandeld. Toen we daar aankwamen bleek Reus (zoals we hem op stal altijd noemden) zich niet lekker te voelen. Miranka had hem al in de binnenbak gezet zodat hij de ruimte had om te lopen of te gaan liggen, vaak is dat al genoeg en knappen de paarden min of meer vanzelf weer op. In eerste instantie leek het mee te vallen, Reus liep rond en schraapte wat mijn zijn voorbeen. Ondanks dat hij wel wat mestte en er wat gas los kwam bleef hij teveel last houden en dus belden we voor de zekerheid toch de dierenarts. Er zat ontzettend veel gas in zijn darmen, en hij reageerde eigenlijk helemaal niet op de behandeling. De dierenarts kon op stal verder niet veel doen en langer afwachten leek niet verstandig, en dus zijn Marloes en ik meteen met hem naar de kliniek in Someren gereden. Daar zou men mocht het nodig zijn aan de hand van een echo een punctie kunnen doen om het gas te laten vrijkomen, maar er was ook best kans dat we voor niets naar Someren zouden rijden en eenmaal daar het probleem al opgelost zou zijn. We gingen natuurlijk niet voor niets met hem op pad en hij voelde zich echt niet lekker, maar toch gingen we met goede hoop richting Someren.
In Someren bleek de koliek helaas allesbehalve opgelost, en hij kreeg meteen weer aanvullende pijnstilling. Uit de echo bleek dat zijn toestand erg was verslechterd. Er zat een slag in zowel de dikke als dunne darm, de darmen en maag zaten vol met gas en daar bovenop nog een afsluiting van de dikke darm. Er kon niets meer voor hem worden gedaan, en hij overleed niet veel later.

[Not a valid template]Triumph was één van mijn meest succesvolle paarden, ondanks dat ik maar een relatief korte periode wedstrijden met hem heb kunnen rijden. Hij was er altijd voor je en deed altijd ontzettend zijn best, niet zelden meer dan goed was voor de score… Maar nog belangrijker was dat hij ontzettend betrouwbaar was, en nooit één stap verkeerd heeft gezet. We hebben in heel wat indrukwekkende entourages gereden, en ik kon altijd op hem vertrouwen. Ik kocht hem in 2009 van Miranka op een vrijdagavond, en we plaatsten ons de volgende dag voor deelname aan Indoor Brabant. Daar reden we ons meteen in de prijzen en behaalden in de loop van dat seizoen een aantal mooie resultaten. Hij was mijn reservepaard voor het EK dat jaar in het Noorse Kristiansand (achter Winnyroodnoot) en ik werd met hem Nederlands kampioen in Breda.

In 2010 bezorgde Reus mij het beste jaar van mijn carrière tot dusver. Een telkens terugkerende hoefzweer gooide meerdere keren de wedstrijdvoorbereiding overhoop, maar we wonnen de BMC Cup in Uden en later dat jaar met overmacht alle drie de proeven op het NK, en werd ik voor de vijfde keer Nederlands kampioen. Ook de laatste observatiewedstrijd tijdens het CHIO Rotterdam verliep prima, waardoor we ons in het team reden voor de wereldruiterspelen in Kentucky, zonder twijfel één van de mooiste wedstrijden die ik heb meegemaakt. Ik won de team test, waar jammer genoeg geen medailles voor uitgedeeld worden. In lijn met de rest van het seizoen presteerden we in de kür echter ontzettend sterk en wonnen we de zilveren medaille, op slechts 0,05% van de wereldtitel.

[Not a valid template]Ook in 2011 presteerden we weer goed met een aantal mooie uitslagen. Helaas ging het fout tijdens het transport naar de tweede observatiewedstrijd in het Franse Mulhouse. Amper een kilometer onderweg raakte Reus als enige op de vrachtwagen compleet in paniek, en moest hij geblesseerd thuis achter blijven. Ondanks dat het er best heftig uitzag bleek de blessure uiteindelijk relatief mee te vallen, en herstelde hij volledig. We konden alsnog deelnemen aan de laatste observatiewedstrijd in het Belgische Meerdonk waar ik me met zowel Vorman als Triumph selecteerde voor het EK later dat jaar.
Dat EK heb ik jammer genoeg niet kunnen rijden omdat ik toen zelf in de lappenmand zat.

Reus begon toen wat kwaaltjes te krijgen, en begin 2012 hebben we besloten om met hem niet meer het traject richting de Paralympics van Londen in te gaan maar hem terug te trekken uit de wedstrijdsport. Reus was dus al een paar jaar met (wedstrijd)pensioen, maar werd nog bijna iedere dag gereden en had daar zichtbaar plezier in. Hij had het enorm naar zijn zin als verzorg- en leerpaard, nog steeds deed hij ontzettend zijn best en ging bijvoorbeeld het van hand veranderen vaak in een uitgestrekte draf voor een negen, of men daar nou om gevraagd had of niet. Zoals ik in het vorige bericht schreef reed ik sinds kort ook weer op hem om fit te blijven. Hij was natuurlijk niet meer zo soepel als destijds, maar verder eigenlijk niets veranderd. Hij was nog altijd de grote, vriendelijke Reus van weleer, en zo zal ik hem ook altijd herinneren.