Op deze pagina een “klein stukje” historie over wie ik ben en hoe ik ooit in de paardensport verzeild ben geraakt.
In April 1983 kwam ik ter wereld in het ziekenhuis, blijkbaar had ik veel haast want de geboorte kwam 2,5 maand te vroeg. Ik was behoorlijk aan de kleine kant en mocht de eerste tijd in de couveuse doorbrengen. Verder leek alles in orde te zijn en na een tijdje mocht ik naar huis. Toen ik ongeveer twee jaar was bleek er toch iets aan de hand te zijn, de uiteindelijke conclusie was dat ik cerebrale parese (aangeboren spasme) had. Dit is een in mijn geval lichte hersenbeschadiging veroorzaakt door zuurstofgebrek bij de geboorte, waardoor de ledematen niet goed worden aangestuurd. Hierdoor is de 100 meter onder de 10 seconden lopen voor mij wat lastiger als voor een ander, maar die ambitie had en heb ik toch niet dus dat komt goed uit…
Destijds had mijn fysiotherapeut al vaker aangegeven dat paardrijden een hele goede therapie voor mij zou zijn. Niet alleen voor het oprekken van mijn (been) spieren maar ook voor het verbeteren van de motoriek en balans. Ikzelf zag paardrijden echter helemaal niet zitten en vond het maar niks. Uiteindelijk ben ik op 7 jarige leeftijd toch (onder lichte dwang) op een pony terechtgekomen. Dat had nogal wat voeten in de aarde, 1 persoon hield de pony vast en aan beide kanten van de pony liep iemand mee om te zorgen dat ik er niet meteen links of rechts vanaf zou glijden. Dit had natuurlijk niet veel met paardrijden te maken en ik was dan ook nog steeds bepaald niet enthousiast. Mijn balans ging echter heel langzaam maar zeker vooruit, waardoor uiteindelijk de pony (en ik) niet meer vastgehouden hoefde te worden en ik zelfstandig kon sturen. Vanaf dat moment begon ik er eindelijk ook een beetje lol in te krijgen.
Dat betekende echter bepaald niet dat er meteen een fanatieke wedstrijdruiter was geboren, pas na 4 jaar reed ik mijn eerste officiële wedstrijd. Hoewel die wedstrijd helemaal niet verkeerd ging was de manege waar ik toen reed niet gericht op de wedstrijdsport, en bleef het verder qua wedstrijden nog lang vrij rustig. Dit veranderde toen in 1999 de selecties voor het WK in Denemarken op stapel stonden. Mijn instructrice had een kennis die door een blessure een tijdje niet kon rijden, en ze vroeg of ik met dat paard de selecties mocht rijden. Gelukkig stemde hij toe en na een paar keer op het paard gereden te hebben verschenen we aan de start bij de eerste van in totaal 4 selecties. Die eerste wedstrijd eindigde ik als derde, daarna raakten we meer op elkaar ingespeeld en won ik de resterende 3 selectiewedstrijden. Tot verrassing van alles en iedereen inclusief mijzelf kan ik wel zeggen. Wat eigenlijk begonnen was als een test hoe ik kon rijden met een niet-manegepaard eindigde met 3 bronzen medailles op het WK.
Vanaf dat moment was met name door de steun en het enthousiasme van mijn ouders het hek van de spreekwoordelijke dam. Na het WK in 1999 kreeg ik mijn eerste eigen paard en werd alles op alles gezet om geselecteerd te worden voor de paralympics van Sydney in 2000. Dat lukte en ondanks veel pech met de leenpaarden in Sydney kwam ik thuis met een zilveren en bronzen medaille, als jongste lid van het volledige nederlands paralympisch team. Daarna heb ik tot en met het EK in 2005 in Hongarije op alle grote internationale kampioenschappen medailles gewonnen en was een vaste waarde in het nederlandse team. Alle uitslagen zijn uiteraard terug te vinden op de resultaten pagina.
Tijdens het transport terug naar Nederland na afloop van het EK in 2005 raakte mijn paard zwaar geblesseerd. Na ruim een jaar revalideren bleek de blessure te ernstig om nog met dat paard terug te komen in de sport. Helaas bleef het daar niet bij, ook de daaropvolgende jaren werd ik achtervolgd door pech en blessures waardoor ik het WK in 2007 en de paralympics van 2008 niet heb kunnen rijden. Begin 2009 vond ik na een lange zoektocht twee goede paarden, Triumph en Winnyroodnoot, waardoor ik weer volop mee kon doen in de sport. Ik zat meteen weer in het team voor het EK waarmee we brons wonnen, maar kwam als combinatie met Winny nog tekort voor een individuele medaille. 2010 werd het jaar van Triumph. We behaalden eerst op hele fraaie wijze mijn vijfde nationale titel, om vervolgens op het WK in Kentucky de landenproef te winnen en op 0,05% van het goud zilver te winnen in de kür.
In maart 2011 vonden we in Vorman een goede opvolger voor Winny. Met haar werd ik ondanks de korte trainingsperiode geselecteerd voor het EK in het Belgische Moorsele, Triumph was hier reserve. Helaas speelde mijn gezondheid parten en kon ik niet deelnemen aan het EK. Niet veel later werd Vorman ziek en moest ze langzaam herstellen van een koliekoperatie.
Daarmee komen we aan in 2012. Het jaar van de voorbereidingen op de Paralympische Spelen in Londen. We zetten alles op alles om ons daarvoor te kwalificeren. Om meerdere ijzers in het vuur te hebben kwam in maart Florencia op stal. Een veelbelovende tienjarige merrie waarmee we de verwachting hadden hoge scores te kunnen halen bij de observatiewedstrijden.
Op 22 juni kregen we van de bondscoach te horen dat Vorman en ik deel gaan nemen aan de Paralympics en dat Florencia reserve is.
Helaas zat het ook in Londen op meerdere vlakken niet mee waardoor we voor het eerst een internationaal kampioenschap verlieten zonder medaille.
Net als in de sport geldt ook in het dagelijks leven dat als ik iets doe ik het graag goed wil doen. Op school was ik dus niet echt iemand die precies genoeg deed voor een zesje. Mede hierdoor ben ik cum laude geslaagd voor mijn opleiding HBO Informatica. Sindsdien ben ik werkzaam als netwerkspecialist.
Laatste reacties