|
|
De KNHS heeft de voorlopige startlijst voor de BMC Centaur Cup rubriek van aanstaande vrijdag tijdens Jumping Amsterdam gepubliceerd. Ik mag als tweede mijn kür laten zien om 13:09. Daarna wordt het dus afwachten wat de rest gaat doen. Het doel is in ieder geval een plek bij de eerste vijf, wat een startplaats voor de finale tijdens Outdoor Gelderland oplevert. Daarnaast hopen we natuurlijk dat we de nodige progressie kunnen laten zien ten opzichte van de wedstrijd in Drachten, wordt vrijdag vervolgd…
Klik hier voor de voorlopige startlijst.
Alle sporters die kans maken op deelname aan de Paralympics dit jaar krijgen een uitgebreid sportmedisch onderzoek. Vandaag was ik aan de beurt op Papendal. Het onderzoek begon overigens al thuis met het invullen van een enorme vragenlijst, en in tegenstelling tot de keuring voor Sydney en Athene wordt nu door heel Nederland dezelfde vragenlijst gehanteerd, zodat de uitkomsten veel beter vergeleken kunnen worden.
Vandaag werd de vragenlijst doorgenomen gevolgd door een uitgebreid onderzoek, waarbij getracht werd nog meer mankementen te vinden dan al bekend, maar dat leverde geen verrassingen op.
Na het inleveren van bloed en urine en nog het nodige testen en meten was het tijd voor het echte werk; de inspanningstest. Oftewel jezelf de vernieling in fietsen terwijl de computer van alles registreert. Op dat moment een foto maken was wat lastig, daarom ter illustratie bijgaande foto, geleend van de twitterpagina van wielrenner Robert Gesink (die deed het vast ‘iets’ beter dan ik). Mezelf de vernieling in helpen bleek zoals meestal geen enkel probleem, het doet me terugdenken aan de eerste trainingen bij Miranka in 1999. Destijds wisten mijn spieren ook niet waar ze het na afloop zoeken moesten, door de veel intensievere en andere manier van rijden. Doorgaan tot je echt niet meer kan gaat nog steeds vrij makkelijk, maar ik ben toch wel blij dat het op het paard nooit meer zover hoeft te komen.
Na afloop werd meteen de uitslag besproken en die was erg positief, zeker gezien de voorgeschiedenis van de afgelopen maanden. Daar wordt iedere week in de aangrenzende sportzaal op Papendal ook hard aan gewerkt, en met de resultaten van dit onderzoek hebben we een mooi meetpunt waar we staan, en waar nog wat te verbeteren valt. Het kan immers altijd beter, maar we zijn in ieder geval op de goede weg.
In ‘De Hoefslag’ van deze week heeft men uitgebreid aandacht voor het ICNN Drachten, en daarbij wordt de aangepaste sport gelukkig niet vergeten. Zegevieren in de storm is wel wat veel van het goede want het was in ieder geval voor ons goed te doen, anders waren wij ook wel thuisgebleven of omgedraaid. Hopelijk kunnen we komende vrijdag in de RAI weer wat moois laten zien…
[Not a valid template]
Een tijdje terug ben ik geïnterviewd voor de website sportinterviews.nl. Zij interviewen ontzettend veel sporters, en volgen in aanloop naar Londen ook een aantal kanshebbers op deelname aan de Paralympics. Ik ben er daar één van, en het is de bedoeling dat er in de loop van het jaar nog meer interviews volgen. De tekst overnemen op deze site bleek niet zo’n succes wat betreft de opmaak/leesbaarheid, daarom is het artikel hier terug te lezen.
Tijdens de kaderbijeenkomst van de KNHS vandaag in Utrecht is de planning voor dit jaar verder ingevuld. Naast de al geplande wedstrijden begint het A-kader in maart met een training bij Academy Bartels, een inmiddels terugkerend item op de kalender waar we erg blij mee zijn. Het selectietraject voor Londen bestaat in ieder geval uit de wedstrijd in Mannheim begin mei, het NK in Hoofddorp en het CHIO Rotterdam in juni. Daar komt in juli waarschijnlijk nog een internationale wedstrijd in Nederland bij. Daarna zou het team voor Londen zo ongeveer bekend moeten zijn, maar ja je bent pas zeker wanneer je in Londen de ring in rijdt…
Mannheim is duidelijk niet mijn favoriete wedstrijd, maar ik ben wel blij dat er dit jaar geen lange reis zoals afgelopen jaar naar Mulhouse op de planning staat. Een blik op de kalender zoals deze op dit moment eruit ziet leert dat met name mei en juni erg druk worden, dat is denk ik voor zowel ruiter als paard al zwaar genoeg zonder lange reizen. En daarnaast kunnen we het beter de concurrentie proberen moeilijk te maken in Londen dan van tevoren. De hele jaarkalender is uiteraard hier te vinden.
De langste reis staat echter al voor eind deze maand gepland. De KNHS heeft bekend gemaakt dat er tijdens de laatste wedstrijd die meetelt voor de Paralympische team ranking in Spanje een Nederlands team aan de start zal komen. Dit uiteraard met het doel om de felbegeerde vierde plaats op de ranking die recht geeft op een extra startplek in Londen terug te winnen van Canada. Eenvoudig is dit echter allerminst, want sommige teamleden zullen hoger moeten scoren dan ooit tevoren om Canada weer voorbij te gaan. Tessa Baaijens, Frank Hosmar, Petra van de Sande en Sanne Voets zullen gaan proberen die vijfde startplek terug naar Nederland te halen. Gelet op de prestaties van het Nederlandse team zou het niet meer dan terecht zijn (o.a. vierde op het WK en EK), maar dat biedt helaas geen enkele garantie. Wordt over drie weken vervolgd.
[Not a valid template]Zoals beloofd bij deze verslag van de wedstrijd waarvan ik lange tijd dacht dat we die niet zouden gaan rijden. ‘s Ochtends waren we wel meteen begonnen met het wassen van Triumph, en de meeste spullen waren al gepoetst. Daarna was het vooral op internet kijken naar de weersvoorspellingen en facebook in de gaten houden voor de ervaringen of beslissing om niet te gaan van anderen. We moesten uiterlijk om half twee vertrekken, en tot kwart voor één had ik eigenlijk het idee dat we niet zouden gaan. We hebben immers al de nodige ellende onderweg mee gemaakt en dan wordt je wel voorzichtig. Ik wilde uiteraard dolgraag starten na onze gedwongen pauze, ook met het oog op Jumping Amsterdam, maar nooit ten koste van Trump (of welk paard dan ook). Na wat bellen en sms’en kregen we van meerderen te horen dat de reis ook met een trailer gewoon goed te doen was, en werd dus alsnog alles ingepakt om te gaan vertrekken. Bij twijfel zouden we meteen omdraaien maar dat bleek nergens voor nodig, en we kwamen zonder problemen precies op de geplande tijd aan in Drachten.
We hebben Trump nog even de wedstrijdbaan laten zien maar zoals meestal keek hij nergens naar en konden we even later beginnen met het losrijden voor de proef. Met het oog op de startlijst die nog eens flink uitgedund was vanwege het weer en het programma na onze rubriek, dacht ik dat het losrijterrein wel lekker rustig zou zijn. Dat bleek overduidelijk verkeerd gedacht. Er waren inderdaad nauwelijks ruiters in voorbereiding op hun proef, maar des te meer combinaties die ‘gewoon’ aan het trainen waren voor de wedstrijden van de komende dagen. Mijn balans wordt er bepaald niet beter op als ik constant om me heen moet kijken waar iedereen blijft, en Trump leek ook een beetje kriegel te worden van het zeker voor onze doen gekrioel in de losrijbaan. Aan de ene kant bleek zo duidelijk dat wij meestal redelijk verwend zijn qua ruimte, aan de andere dat dat voor sommigen van ons in ieder geval ook wel nodig is om echt goed te kunnen presteren. Laten we het voor nu maar houden op een leerzame ervaring…
[Not a valid template]Eenmaal in de wedstrijdbaan was wel duidelijk dat het geen makkelijke proef zou worden, maar de kunst is dan om er het beste van te maken en ik denk zelf dat dat goed gelukt is. We begonnen de proef heel sterk, met voornamelijk zevens en achten. Daarna volgde het ellenlange stapgedeelte waarin de cijfers wel wat naar beneden gingen maar we op de eerste keertwending na eigenlijk geen fouten maakten. Trump mocht wel wat meer rust hebben maar zoals al eerder gezegd is zijn eerste wedstrijd nooit zijn beste, dus gezien de omstandigheden waren zowel Miranka als ik hier best tevreden mee. Het laatste deel van de proef verliep goed, maar daar valt nog wel wat winst te halen om echt weer op een mooie eindscore te komen.
Voor nu was het ruim voldoende om een startbewijs voor Jumping Amsterdam te bemachtigen, en een eerste stap om weer wedstrijdritme op te doen voor zowel mij als Trump. Natuurlijk kan en moet het nog een stuk beter, maar je moet ergens beginnen. En met net geen A-kader score had het ook wel minder gekund. De jurering vond ik trouwens meer dan prima, dat mag ook wel eens gezegd worden. Hoewel één jury wat lager zat dan de andere twee durfde men in ieder geval wel hoge punten te geven voor wat goed was maar ook naar beneden te gaan voor slechtere onderdelen. Daarbij stonden er nog de nodige opmerkingen op het protocol, heel wat beter dan een lijst met zesjes zonder opmerkingen wat mij betreft. Als er ondertussen geen hele vervelende dingen gebeuren starten we op 20 januari tijdens Jumping Amsterdam, waar een plek bij de eerste vijf een startplaats voor de finale oplevert.
Gert Bolmer beste in KNHS-BMC Centaur Cup Drachten
6 januari 2012
DRACHTEN (KNHS) – Donderdag 5 januari werd de tweede selectiewedstrijd van de KNHS-BMC Centaur Cup verreden in de prachtige entourage van ICNN Drachten. Vanwege de weersomstandigheden had deze selectiewedstrijd te maken met een groot aantal afvallers.
Door de hevige wind en code oranje die door het KNHMI werd afgegeven voor de noordelijke provincies had ICNN Drachten te maken met een uitgedund deelnemersveld. Voor de KNHS-BMC Centaur Cup gingen van de aanvankelijk elf deelnemers, slechts vijf aan de start.
Grade II deelnemer Gert Bolmer (Den Ham) reed de hoogste score bij elkaar in deze selectie-wedstrijd. Met Triumph (v.Voltaire) werd hij door juryleden, Hanneke Gerritsen, Paulien Alberts en Monique Peutz beoordeeld met de score van 67,22%. Glasten Krapels (Halfweg) wist net als in Zuidwolde de selectiewedstrijd te winnen in Grade III. Met Picasso (v.Jazz) behaalde hij 63,83%.
In grade Ib behaalde Rixt van der Horst (Grou) als enige deelnemer de eerste prijs met haar paard Vico Wald (60,36%).
Na deze wedstrijd zijn de combinaties bekend voor de kwalificatiewedstrijd tijdens Jumping Amsterdam. Dit zijn Rixt van der Horst met Vico Wald, Glasten Krapels met Picasso, Ilona Goes (Zegveld) met Zalisto, Annemarieke Roling-Nobel (Wassenaar) met Ricochet, Yvette van Geenen (Ulft) met BMC Versace Alegro, Sanne Voets (Berghem) met Vedet Pb en Gert Bolmer met Triumph. De achtste gekwalificeerde combinatie wordt toegevoegd door middel van een wild card, deze gaat naar Frank Hosmar (Haarle) met Tiesto.
De beste vijf deelnemers per kwalificatiewedstrijd plaatsen zich voor de finale tijdens Outdoor Gelderland in De Steeg.
Foto: Digishots
Het was lange tijd de vraag of we de reis naar Drachten vanwege de weersomstandigheden wel zouden wagen, maar nadat we van meerdere kanten berichten kregen dat de reis goed te doen was besloten wij ook te gaan, en met succes. Ik won grade II met 67,22%, tevens de hoogste score van de dag in een toch wel erg uitgedund deelnemersveld. Normaal gesproken zou dit resultaat voldoende moeten zijn voor een startplaats tijdens Jumping Amsterdam op 20 januari. Morgen (vandaag inmiddels) volgt een uitgebreider verslag, hopelijk ook met foto’s.
Klik hier voor de uitslag.
De KNHS heeft de startlijst voor de BMC Cup rubriek van komende donderdag tijdens het Internationaal Concours Noord Nederland in Drachten gepubliceerd. Helaas is de deelname een stuk minder dan tijdens de wedstrijd in Zuidwolde, maar gelukkig zijn er toch nog wat inschrijvingen bij gekomen in vergelijking met de eerste versie van de startlijst. De afstand zal ongetwijfeld een rol spelen, zo moeten wij in totaal 460 km rijden, en dat voor slechts één proef.
Maar belangrijker is dat ik na lange tijd eindelijk weer van start kan. Voor Triumph is het net zo lang geleden, en zijn eerste wedstrijd na zo’n lange tijd is vaak niet zijn beste. Maar we moeten ergens beginnen natuurlijk, we gaan er wat mij betreft voor en dan zien we daarna wel weer verder. De beste combinatie van iedere grade over beide wedstrijden (Zuidwolde en Drachten) is sowieso geplaatst voor Jumping Amsterdam. Daarna volgen de drie of vier combinaties met de meeste selectiepunten en er is één wildcard te vergeven door de bondscoach. De bepaling dat bij een gelijk aantal selectiepunten beide betreffende combinaties naar Jumping Amsterdam mogen kan ook nog best eens een rol gaan spelen, maar dat is allemaal van latere zorg. Eerst eindelijk maar weer eens die wedstrijdring in…
Klik hier voor de startlijst.
[Not a valid template]Augustus begon met de laatste observatiewedstrijd, tijdens het Belgisch Kampioenschap in Meerdonk. Ook dit jaar had de wedstrijd meer weg van een Nederlands kampioenschap vanwege de overvloed aan Nederlandse deelnemers, of het gebrek aan Belgische, ‘t is maar hoe je het bekijkt. Dit keer waren zowel Triumph als Vorman fit, konden ze dus allebei mee en bleef ons ook tijdens de reis en het verblijf ellende bespaart. In vergelijking met voorgaande jaren stond ik er dit keer minder goed voor met het oog op een teamplaats, dus ik moest als het even kon toch wel wat laten zien.
Gelukkig slaagden we daar heel aardig in, ik reed vier sterke proeven waarmee ik beide dagen hoge scores haalde en op plaats één en twee terecht kwam. Triumph liet zien weer echt op de weg terug te zijn met een score van net geen 70%. Met Vorman ging ik mezelf nog voorbij door met haar 70,32% bij elkaar te rijden. Het wordt een beetje eentonig in de terugblikken dit jaar, maar Vorman was alweer beter geworden in vergelijking met de laatste wedstrijd in Emmeloord, al vielen de punten daar denk ik ook niet hoog uit. Dit [Not a valid template]keer reden we over de 70% bij jury’s waarvan er twee ook op het EK zouden jureren, dus dat bood perspectief voor de toekomst.
In de kür liep Trump echt weer fijn, en daar was ik eigenlijk nog blijer mee dan zijn winnende score van bijna 74%. Doordat ik wist dat ik eerste stond met Trump op het moment dat ik met Vorman als laatste starter de ring in ging besloot ik wat meer risico te nemen. Dat bleek een goede gok, het was hard werken maar het beeld was blijkbaar mooi. Ik eindigde met Vorman als tweede op een ruime procent achterstand, en dat met dezelfde kür als Triumph, die dus niet echt past bij haar. Achteraf gezien was dit denk ik mijn beste wedstrijd van het jaar, terwijl het hoogtepunt eigenlijk nog had moeten komen natuurlijk.
Twee dagen na de wedstrijd in Meerdonk kwam het verlossende telefoontje; ik werd geselecteerd voor het EK met Vorman, en Triumph als reserve. Met twee paarden geselecteerd worden was precies waarvoor we (ik, maar zeker ook Miranka) zo hard gewerkt hadden, dus daarmee was ik ontzettend blij. Na alle ellende met paarden die ik de afgelopen jaren had gehad moest het nu toch wel heel gek gaan mocht ik niet kunnen starten op het EK. En nee, dat zal ik inderdaad niet snel (lees nooit) meer zeggen.
De keus voor Vorman verbaasde me op zich niet, maar ik had zelf ook wel graag een poging met Triumph willen wagen. Op de WK in Kentucky hadden we vorig jaar immers al de eerste dag gewonnen en zaten we griezelig dicht tegen het goud in de kür. Aan de andere kant had Vorman natuurlijk wel veel progressie laten zien, en met nog een aantal weken tot het EK zat er misschien nog wel meer in.
Daarom werd er in ieder geval ook met spoed een kür gemaakt voor Vorman. Charles Monterie bood meteen zijn hulp aan waarna de kür in recordtempo door hem werd gerealiseerd, met ondersteuning van de DVB Foundation. Ik deed anderhalve week voor het EK een rondje Nederland om bij Charles de kür op te halen en daarna door te rijden naar stal in Best om te gaan trainen en de kür meteen te proberen. Ik voelde me die hele dag al niet echt fit, maar het was nogal een drukke periode geweest dus dat verbaasde me niet echt. Ik zat echter nog maar net op Vorman toen ik ontzettende buikpijn kreeg. Ik rij mezelf met gemak de vernieling in als het moet, maar dit was domweg niet te hebben. Dus dat werd noodgedwongen een korte rit.
Toen het na verloop van tijd maar niet beter werd ik via de huisarts toch maar naar de eerste hulp gestuurd voor de zekerheid. Ik hoor de verpleegster nog zeggen: ‘Jij gaat woensdag gewoon naar het EK hoor, maak je maar geen zorgen’. Zeker nadat ik binnen de kortste keren weer buiten stond deed ik dat ook niet. Een belabberde voorbereiding op grote wedstrijden is zo ongeveer een traditie bij mij, en vaak gaat het dan uiteindelijk juist goed. Het leek op een fikse buikgriep, ik werd alleen gevraagd de volgende dag nog even terugkomen voor een kleine controle. Die controle leverde geen verschil op met de dag ervoor, en we stonden eigenlijk op het punt om naar huis te gaan, toen een andere arts na het horen van het verhaal toch nog één ding wilde controleren. In eerste instantie wou ik dat ie dat nooit gedaan had, want ik kreeg een uitnodiging voor een nachtje logies en ontbijt. Daar zat ik uiteraard niet op te wachten, ik had sinds de vorige avond ook eigenlijk geen klachten meer en ik had mijn portie belabberde voorbereiding nu wel gehad dacht ik zo. Maar uiteindelijk was het natuurlijk in mijn eigen belang, ook met het oog op het EK, om te weten wat er precies aan de hand was.
De volgende dag was er nog steeds geen reden tot paniek. Voor de zekerheid hadden we al bedacht hoe we het gingen doen als ik op woensdag nog niet mee zou kunnen naar het EK. En uiteraard werd de bondscoach op de hoogte gehouden voor het geval het toch tegen zou vallen. We hadden nog genoeg tijd tot vrijdag, wanneer de eerste proef verreden werd. Vorman en mijn spullen zouden sowieso mee gaan, zodat ik als we groen licht zouden krijgen vanuit medische hoek desnoods nog op vrijdag richting België zou komen. Het groene licht werd echter oranje en sprong de dag voor het geplande vertrek definitief op rood. Ik had me constant vastgehouden aan het idee om hoe dan ook het EK te halen, het laat zich raden hoe ik me voelde nadat die stoel keihard onder mijn reet vandaan werd geschopt. Er moest toch wel heel wat gebeuren zou ik niet kunnen starten nu ik met twee paarden was geselecteerd? Deze variant hadden we in al die jaren nog niet gehad, en dat machteloze gevoel dat je er niets aan kunt doen, daar heb ik toch zo de ……. aan. Ik had tijdens het EK toch heel graag ergens anders wakker van gelegen dan de infuuspomp van de overbuurman die luid piepend in de stress schiet, maar waarvan de beste man zelf niets merkt en heerlijk door slaapt omdat ie slechthorend is.
Bij de pakken neer gaan zitten komt niet in mijn woordenboek voor, dus deed ik er alles aan om in conditie te blijven. De hometrainer maakte overuren en meer dan eens kwam een verpleegster langs om vol verbazing te vragen of alles wel goed ging, als ik mijn rek- en strekoefeningen aan het doen was. Ik zat ver onder de gemiddelde leeftijd op de afdeling, en dan ook nog een sporter, het zorgde soms voor vreemde blikken. Niet dat me dat iets uitmaakte want ik mocht- en zat dus ook, alweer snel te paard, en daar ging het uiteraard om. Een maand na het EK was er voor het eerst sinds jaren weer een internationale wedstrijd in Nederland, tijdens de ParaGames in Breda. Die wedstrijd wilde ik logischerwijs niet ook nog missen in een poging het jaar toch nog een beetje goed af te sluiten.
Dat leek allemaal te gaan lukken, de voorbereidingen verliepen naar omstandigheden goed, maar blijkbaar was onze portie ellende voor dit jaar toch nog niet op. Nadat Triumph in juni in de kreukels lag en ikzelf eind augustus, was het in september de beurt aan Vorman. Ze kreeg koliek verschijnselen, en het bleek een vorm die meestal door behandeling van de dierenarts goed op te lossen is of vanzelf weer overgaat. Geheel in stijl van dit jaar was Vorman één van de weinige gevallen waarbij toch een operatie noodzakelijk bleek. Als slagroom op de taart kreeg ik tegelijkertijd een terugval, dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig verliep de operatie en het herstel van Vorman goed, en mocht Miranka afgelopen week weer voorzichtig beginnen met rijden.
Oudejaarsdag had van mij dit jaar halverwege augustus mogen vallen. De rest van 2011 werd een periode waaraan ik nog vaak terug zal denken, maar die ik het liefst meteen zou vergeten. Des te meer reden om er alles aan te doen om van 2012 een goed jaar te maken. Volgende week hoop ik na vijf maanden weer mijn rentree te maken in de wedstrijdring, tijdens de BMC Cup selectie in Drachten. 2012 staat natuurlijk in het teken van de Paralympics in Londen, maar dit jaar heeft wel bewezen dat met heel je ziel en zaligheid voor de sport gaan geen garantie is voor succes. Ik kan alleen maar hopen dat de gifbeker nu echt leeg is, en 2012 net als 2011 een onvergetelijk jaar wordt, maar dan om veel mooiere redenen.
[Not a valid template] Dat juni net als vorig jaar een drukke maand zou worden stond van tevoren al vast. Vanaf één juni begon echter ook de verhuizing naar het nieuwe complex van Miranka, waardoor het natuurlijk nog veel drukker werd. De dag nadat de paarden waren verhuisd werd de halve finale van de BMC Centaur Cup gehouden tijdens het CH Eindhoven. Omdat er voor Triumph de weken erna nog veel wedstrijden volgden besloten we om te starten met Ravel. Ik had me als enige met twee paarden geplaatst voor de halve finale en dat kwam nu goed van pas. Vorig jaar was de bodem van het losrijterrein al ‘niet best’, en dit jaar was het helaas niet anders. Op zich heb ik er wel begrip voor dat [Not a valid template]men de FEI reglementen met betrekking tot de bodem terzijde schuift. Het is immers een mooie en goed georganiseerde wedstrijd met vaak relatief veel publieke belangstelling, dus een goede kans om onze sport te promoten. Toch zou ik er groot voorstander van zijn om er dan een ‘gewone’ wedstrijd van te maken, en niet de halve finale waar iedereen het hele winterseizoen voor heeft gestreden. De ene handicap heeft nou eenmaal veel meer moeite met een mindere bodem dan de ander, dus het zou voor de competitie in mijn ogen een stuk eerlijker zijn. Ravel liet zich zeker gezien de verhuisperikelen goed zien, maar we misten op een haar na een plek in de finale.
[Not a valid template]Een paar dagen later stond de eerste observatiewedstrijd richting het EK op het programma, het NK tijdens Outdoor Gelderland in De Steeg. Ik ging van start met Triumph en Vorman, maar Vorman liep in de voorbereiding niet lekker nadat ze een ijzer kwijt was geraakt. Helaas verliep de wedstrijd voor mij niet erg best. Ik mocht met Triumph wel de finale rijden maar meer als een derde plaats zat er dit keer niet in, waardoor de NK titel voor het eerst sinds 2006 niet naar mij ging. Niet bepaald de start waarop ik gehoopt had, dat moge duidelijk zijn.
[Not a valid template]Een week later vertrok een hele Nederlandse stoet voor de tweede observatiewedstrijd naar het Franse Mulhouse, vlakbij de grens met Zwitserland. Vorman leek gelukkig wat aan de beterende hand te zijn en Triumph leek ook beter in vorm dan voor het NK, dus ik ging er naartoe met het plan om de belabberde start van het selectietraject recht te zetten. Dat plan kon toen de paarden aankwamen in Mulhouse eigenlijk alweer linea recta de prullenbak in. Triumph stond namelijk niet meer op de vrachtwagen, nadat hij na amper een kilometer onderweg ontzettend in paniek was geraakt en zich zwaar blesseerde. Hij moest dus noodgedwongen achterblijven op stal, en nadat de veearts was geweest en bleek dat hij op dat moment niet veel kon doen, werd voor de tweede keer koers gezet richting Frankrijk. De andere vijf paarden waaronder Vorman kwamen gelukkig zonder problemen aan. Ik hoorde het nieuws van Triumph pas toen de vrachtwagen arriveerde op het wedstrijdterrein, en dat was misschien maar goed ook. Anders was ik denk ik omgedraaid en bij Triumph gebleven. Ik ben al eens een paard kwijtgeraakt voor de sport door ellende op de vrachtwagen, en daar denk je dan toch meteen weer aan. Ik ben niet snel van slag, maar op deze [Not a valid template]manier lukte dat toch vrij aardig, wat ook wel terug te lezen is in met name de eerste nieuwsberichten vanuit Mulhouse.
Maar uiteindelijk was ik daar natuurlijk en Vorman ook, Triumph werd thuis goed opgevangen, dus het had bar weinig zin om met een chagrijnige kop langs de kant te gaan zitten. Zeker nu Trump waarschijnlijk was uitgeschakeld voor het EK kon ik ondanks alles toch maar beter proberen om met Vorman in de race te blijven. We begonnen best goed de eerste dag, in de tweede dag was het algemene beeld mooier maar gooiden een paar kleine foutjes roet in het eten. Toch liet Vorman met name de tweede dag voor mijn gevoel zien dat we weer vooruit waren gegaan en dat er nog meer in zat. Op de laatste dag tijdens de kür was bij Vorman het beste er wel af, ondanks dat ze nog steeds ontzettend haar best deed.
Juni werd afgesloten met een kadertraining op het Anky Educational Center, met de medewerking van vele bekenden uit de sport. Een week later volgde er nog een training op het KNHS centrum in Ermelo. Beide keren werden de trainingen geheel belangeloos verzorgd door Coby en Marlies van Baalen, en dit is slechts één voorbeeld van de vele manieren waarop zij de aangepaste sport ondersteunen. Absoluut het vermelden waard leek me.
[Not a valid template]Juli stond vooral in het teken van het verder trainen van Vorman en gelukkig ook het veel vlottere herstel van Trump dan van tevoren gedacht. Ongeveer een maand na alle ellende konden we weer heel voorzichtig beginnen met rijden. Ik helemaal zielsgelukkig natuurlijk, zou ik met al mijn geluk dan toch een keer een geluk bij een ongeluk hebben? Op dat moment inderdaad nog wel… Ondertussen werd er ook hard verder gewerkt aan het buitenterrein van Miranka’s stal in Best. Victor wordt waarschijnlijk nog spontaan moe als hij eraan terugdenkt, maar het resultaat mag er absoluut zijn.
Op 23 juli werd er een wedstrijd gehouden in Emmeloord. Hoewel ik met zowel Triumph als Vorman van start ging was het vooral spannend hoe Triumph het zou doen, niet alleen in de ring maar ook onderweg op de trailer. De vraag was immers hoeveel hij zich nog zou herinneren van de ellende op de vrachtwagen, maar dat viel met even treuzelen voordat hij de klep van de trailer opliep gelukkig erg mee. De eerste proef was nog een beetje onwennig. Niet zo gek natuurlijk en sowieso vind ik Trump vaak fijner als hij wat meer mee is geweest op wedstrijd. In de tweede proef lieten we echter toch al weer een hele sterke proef zien, met de hoogste dagscore van ruim 69%. Met Vorman reed ik twee nette proeven, waarvan de eerste goed was voor de winst en ik in de tweede proef tweede werd achter mezelf met Trump. In grote delen van de proef vonden we het beeld alweer mooier als in Mulhouse, dus wat dat betreft hadden we goede hoop om tijdens de laatste observatiewedstrijd in Meerdonk goed voor de dag te komen. Daarover uiteraard meer in het volgende deel van dit jaaroverzicht…
Vorman viel meteen met haar neus in de boter, we hadden haar amper officieel gekocht of de eerste wedstrijd stond al op het programma in Ermelo. Waar de meesten er waarschijnlijk voor zouden kiezen om haar eerst nog een tijdje thuis te houden en een combinatie te vormen, zijn wij heel bewust wel meteen op wedstrijd gegaan. Dit heeft natuurlijk als risico dat de juryleden niet zo’n goede indruk krijgen, maar omdat de observatiewedstrijden voor het EK al twee maanden later begonnen leek ringervaring ons belangrijker. Daarnaast heb ik in voorbereiding op- en tijdens de Paralympics van Sydney veel ervaring opgedaan met het rijden van wedstrijden op ‘nieuwe’ paarden, dus we namen de gok.
[Not a valid template] Die gok pakte helemaal niet verkeerd uit, ik kon Vorman ondanks wat kunst- en vliegwerk netjes door de ring sturen en we behaalden meteen een A-kader score. Dat bood natuurlijk perspectief omdat aan de fijne afstemming nog wel wat te verbeteren viel. Zo is een volte van 10m rijden met Vorman van nog geen 1.70 m groot toch heel wat anders dan ik gewend was met haar ‘grote broer’ Triumph (1.84 m). We zouden al snel de gelegenheid krijgen om beter op elkaar ingespeeld te raken in de wedstrijdring.
[Not a valid template] Tien dagen na de wedstrijd in Ermelo vertrokken we namelijk naar het Franse Deauville om deel te nemen aan de eerste internationale wedstrijd van dit jaar. Overigens op een steenworp afstand van Caen, waar in 2014 de volgende wereldruiterspelen zullen worden gehouden. Deze wedstrijd wilden we met name gebruiken om te zien hoe Vorman het zou doen op een meerdaagse wedstrijd en na een lange reis. De observatiewedstrijden zouden ook allemaal meerdaagse wedstrijden zijn, en dan wil je natuurlijk het liefst voor zo weinig mogelijk verrassingen komen te staan. Gelukkig ging de reis met Vorman probleemloos, en ook op het wedstrijdterrein en in de stal gedroeg ze zich voorbeeldig. De eerste proef ging minder als in Ermelo, maar de punten vielen desondanks tegen. Ik was dan ook vastbesloten om de volgende dag te laten zien dat we toch echt beter verdienden en dat lukte. We behaalden onze tweede A-kader score. In de afsluitende kür was het resultaat een tweede plek met een goede actieve proef waardoor we toch met een tevreden gevoel weer naar huis gingen. Alle berichten over deze wedstrijd zijn hier terug te vinden.
[Not a valid template]April werd afgesloten met een clinic samen met Yvette in Prinsenbeek. In diezelfde manege zou in oktober de eerste internationale wedstrijd op Nederlandse bodem sinds lange tijd worden gehouden. Dus naast een goede oefening met veel publiek in de baan een mooie gelegenheid om te kijken waar we in oktober terecht zouden komen. Althans, daar ging ik op dat moment nog van uit… Vorman gedroeg zich wederom prima, en bij het rijden van de kür bleek dat we in de paar weken sinds de wedstrijd in Deauville alweer de nodige vooruitgang hadden geboekt.
[Not a valid template]Begin mei werd weer de jaarlijkse internationale wedstrijd in het Duitse Mannheim gehouden. Hoewel ik het absoluut geen fijne wedstrijd vind, was ik er toch graag naartoe gegaan om nog wat meer ervaring op te doen met Vorman. Financieel bleek dat echter een te grote opgave na de eerdere trip naar Deauville en de observatiewedstrijd in het eveneens Franse Mulhouse in het vooruitzicht. Er zat dus weinig anders op dan te wachten op de wedstrijd in Montfoort twee weken later om weer de wedstrijdring in te kunnen. Onder voor mij ideale weersomstandigheden lieten we in de eerste proef nog wat punten liggen, maar in de tweede konden we gelukkig de gemaakte progressie laten zien met onze eerste score boven de 70%. Dat was tegelijkertijd de laatste benodigde score voor opname in het A-kader.
[Not a valid template]Het is zoals al aangekondigd net als voorgaande jaren weer tijd voor een terugblik op het afgelopen jaar. Er valt denk ik weer genoeg te vertellen, dus vandaag het eerste deel. Hoeveel delen er nog volgen zal in de loop van deze week blijken. Het doel voor dit jaar was in de eerste plaats een tweede paard vinden naast Triumph, en daarnaast natuurlijk deelname aan het EK in het Belgische Moorsele. De eerste wedstrijd van het jaar was de BMC Cup rubriek tijdens Jumping Amsterdam, en dit soort wedstrijden blijven natuurlijk erg gaaf om te rijden. Met name door het koude weer was de voorbereiding moeilijk, maar we slaagden er ruim in om ons te plaatsen voor de halve finale. Ik had me al geplaatst met Ravel, waardoor ik nu met twee paarden was geselecteerd voor de halve finale tijdens het CH Eindhoven in juni.
Februari begon met een trip naar Londen voor mijn werk, toevalligerwijs het deel waar volgend jaar een groot deel van de spelen zal plaatsvinden. Er werd dus nog volop gebouwd, en het conferentie centrum waar ik verbleef is dan het toneel van meerdere Olympische en Paralympische sporten. Helaas was er geen tijd om een bezoekje te brengen aan Greenwich Park, waar de hippische sporters om de medailles gaan strijden. Er was [Not a valid template]daar op dat moment ook weinig te zien. Dit komt doordat Greenwich Park op de werelderfgoed lijst staat, en men dus voornamelijk gebruik gaat maken van tijdelijke bouwwerken die er op dat moment uiteraard nog niet stonden, en na de spelen weer afgebroken worden.
Vlak na terugkomst uit Engeland stond weer de wedstrijd in Uden op het programma, wederom een selectie voor de BMC Centaur Cup. Vorig jaar scoorde ik al goed in Uden, en dit jaar was het gelukkig niet anders. Ik reed met Triumph wederom twee keer ruim boven de 70%, met 72,6% in de proef die telde als selectie voor de BMC Cup, en die won ik dan ook ruimschoots.
[Not a valid template]Eind februari gingen we met Ravel naar de keuring van het Groninger Stamboek in Steenwijk. Ravel is al jaren een goedgekeurde dekhengst, en dit was dan natuurlijk dé mogelijkheid voor de fokkers om hem weer eens goed te bekijken. Hoewel hij ontzettend braaf is rijden op een keuring toch heel wat anders als op een wedstrijd, en daarom had Miranka eens de eer om Ravel zelf te rijden. Ook mochten alle hengsten zich nog even los in de bak laten zien, en daar was Ravel wel voor in, getuige bijgaande foto.
Op 6 maart werd de tweede selectie van de BMC Cup tijdens Indoor Brabant gehouden in Lunteren. Nadat er thuis al meerderen ziek waren geweest die week was ik als laatste aan de beurt vanaf de nacht voor de wedstrijd, en dat betekende dus niet starten. Gelukkig kreeg ik een wildcard om toch van start te kunnen tijdens Indoor Brabant. Wat mij betreft de mooiste indoorwedstrijd van Nederland, en die wil je natuurlijk niet missen. Helaas belandde ik deze keer voor het eerst dit seizoen buiten het podium en eindigde als vierde. [Not a valid template]Ondertussen leek er eindelijk schot te komen in de lange zoektocht naar een tweede paard. In eerste instantie leek het niet helemaal het type paard waar we naar op zoek waren. Het was een merrie, terwijl we eigenlijk op zoek waren naar een ruin, en ze was voor mijn doen aan de kleine kant. Toch hebben we haar geprobeerd omdat haar karakter heel geschikt zou kunnen zijn, en dat bleek gelukkig helemaal waar. Na een zoektocht van ruim driekwart jaar had ik eindelijk een paard erbij, met de ‘bijzondere’ naam Vorman. Eén voordeel heeft haar naam in ieder geval wel, deze is een stuk makkelijker uit te spreken voor Engelstalige omroepers tijdens internationale wedstrijden, dan die van haar voorganger Winnyroodnoot. Een stal-/bijnaam verzinnen bleek lastig, waardoor Miranka haar maar bombardeerde tot ‘Mops’, en dat is ook zo gebleven.
Het is de laatste tijd wat rustig met nieuwsberichten, maar ondertussen is de site op verschillende plekken bijgewerkt. Er is al een tijdje onderin het menu een zoekbalk beschikbaar, waarmee de hele site doorzocht kan worden. In de loop van de tijd is de site behoorlijk gegroeid, dus ondanks het archief en de categorieën is het nu nog makkelijker om berichten terug te vinden.
De pagina’s van Vorman en Triumph hebben een update gekregen, en in de wedstrijdkalender zijn de laatste wijzigingen vanuit de KNHS opgenomen. Ook de pagina met uitleg over de aangepaste sport is uitgebreid, en ik heb een begin gemaakt met het beantwoorden van een aantal veel voorkomende vragen. Meer vragen zijn uiteraard welkom. Net zoals voorgaande jaren wordt ook dit jaar weer afgesloten met een terugblik, het eerste deel zal waarschijnlijk dit weekend verschijnen.
|
Laatste reacties