Gisteren en vandaag werd een inmiddels soort van jaarlijkse traditie voortgezet, de tweedaagse training voor de para dressuur kaderleden bij Academy Bartels. Helaas mocht ik nog niet te paard, dus vertrok ik zonder Vorman naar Hooge Mierde. Naast de trainingen te paard met instructie door Tineke had de KNHS wederom een mooi programma bedacht. Zo vertelde Imke over haar fysieke trainingsprogramma, keek technisch directeur Maarten van der Heijden alvast vooruit op de komende grote kampioenschappen, en gaf Jorike Grooters uitleg over de betrokkenheid van de Rabobank bij de paardensport, en de para dressuur in het bijzonder. ‘s Avonds stond er een erg smakelijke workshop op het programma, en de volgende ochtend stond in het teken van een mentale training door Marl van der Toorn. Die laatste sessie leverde denk ik meer op dan menigeen van tevoren had verwacht, en is een vervolg waard. De dag werd afgesloten met de trainingen te paard, opnieuw onder begeleiding van Tineke Bartels. Het waren twee geslaagde en gezellige dagen, met dank aan de KNHS en Academy Bartels.
Ook dit jaar werden het Paralympisch- en B-kader weer uitgenodigd door de Rabobank om plaats te nemen in de VIP loge tijdens de wereldbeker dressuur op Indoor Brabant. Zo zaten we eerste rang bij de spannende strijd tussen onder andere Adelinde Cornelissen en Edward Gal, daarbij voorzien van deskundig commentaar door onze bondscoach Joyce Heuitink. Zij kent veel van de combinaties, waardoor we tijdens de proeven ook leuke weetjes te horen kregen. Een leuke en leerzame dag, waarvoor we de Rabobank natuurlijk hartelijk bedanken.
Omdat de internationale wedstrijd in Roosendaal gepland stond op hetzelfde moment als de wedstrijd in het Engelse Hartpury, heeft de organisatie van laatstgenoemde hier met succes protest tegen aangetekend bij de FEI. Aangezien de wedstrijd in Hartpury al eerder op de kalender stond moest Roosendaal op zoek naar een nieuwe datum. Gelukkig is er een ander tijdstip gevonden waarop de wedstrijd alsnog door kan gaan, en dat is 15 t/m 18 mei geworden.
Daarnaast is het Belgisch Kampioenschap in Meerdonk begin augustus toegevoegd als wedstrijd voor het tonen van vormbehoud richting het EK. Deze wijzigingen zijn uiteraard ook verwerkt in de wedstrijdkalender.
Tijdens de kaderbijeenkomst gisteravond in Ermelo is de planning voor het komende jaar bekend gemaakt. De belangrijkste wedstrijd dit jaar is uiteraard het EK in het Deense Herning. De aangepaste dressuursport wordt dan voor het eerst ook op een EK geïntegreerd met de reguliere dressuur en het springen. Bondscoach Joyce Heuitink heeft hiervoor twee observatiewedstrijden aangewezen, de internationale wedstrijd in Roosendaal en het NK dressuur, welke beide gehouden worden in juli. Uiteraard staan er nog meer wedstrijden op het programma, maar die zijn niet verplicht met het oog op het EK. Al kan het natuurlijk nooit kwaad om zeker internationaal ook buiten de observatiewedstrijden om goed te presteren. De volledige planning staat op de wedstrijdkalender.
Het secretariaat van de wedstrijd in Ammerzoden komende zaterdag heeft vandaag de startlijst online gezet, maar daar kan helaas nu al de eerste wijziging op gemaakt worden. Mijn training dit weekend liep namelijk bepaald niet zoals gepland. Het was gelukkig al best een tijd geleden, maar ik stapte op een manier af waarbij mijn voeten niet als eerste op de grond kwamen, en dat is over het algemeen niet zo succesvol. Helaas bleek deze keer geen uitzondering daarop.
Mijn balans is nou eenmaal niet bepaald die van een koorddanser, en dan is er soms jammer genoeg met een beetje pech niet zo heel veel voor nodig om in het zand te eindigen. Voor de zekerheid moet ik even rustig aan doen, waardoor het onmogelijk wordt om zaterdag aan de start te verschijnen. Schreef ik na de wedstrijd in Genemuiden dat we stroef waren begonnen aan het wedstrijdseizoen 2013, laten we het er maar op houden dat bovenstaande hier goed bij past.
Morgen krijgen we tijdens de kaderbijeenkomst in Ermelo te horen hoe het (wedstrijd)seizoen er verder uit gaat zien richting het EK in Denemarken. Dan kunnen we ook onze eigen planning in gaan vullen om te zorgen dat we pieken op de momenten dat het moet, en gelukkig hoort zaterdag daar niet bij. Na deze korte gedwongen pauze gaan we er dus weer helemaal voor. Later deze week een update over de planning zoals deze morgen bekend wordt gemaakt door de KNHS.
[Not a valid template]Vandaag ging ik eindelijk, voor het eerst sinds de Paralympics in Londen, weer van start op een wedstrijd. Vorman heeft best een tijd nodig gehad om te herstellen van Londen, en hoewel de voorbereiding niet optimaal was moet je toch weer ergens beginnen, en dat werd dus in Genemuiden. Een reis van ruim 160 km, maar daar stond wel een geweldig georganiseerde wedstrijd tegenover. Bij aankomst stond iemand klaar om de parkeerplaatsen aan te wijzen, daarna volgde een korte rondleiding door de accommodatie, er was de mogelijkheid om de bak te verkennen, en de starttijden bleven ondanks uitvallers gehandhaafd, zodat we niet opeens voor verrassingen kwamen te staan. De accommodatie zelf was ook erg goed, waarbij er zelfs een terrasheater was voor de hulptroepen langs de losrijbaan. Een hele dikke pluim voor de organisatie wat mij betreft.
Ik was natuurlijk erg benieuwd hoe we het er vanaf zouden brengen in onze eerste wedstrijd sinds vijf maanden. Het losrijden met Miranka zag er goed uit, eigenlijk beter dan ik op voorhand had verwacht. Eenmaal zelf in het zadel was ik positief verrast door Vorman. Voor een mooi totaalbeeld moet ze genoeg activiteit hebben van haarzelf, omdat het voor mij nou eenmaal erg lastig is om die activiteit er zelf ‘in te rijden’. Wat dat betreft was ze verder dan ik had verwacht. Ik ging dan ook met goede zin richting de wedstrijdbaan.
Eenmaal in de baan bleek Vorman het allemaal toch wat spannender te vinden dan we hadden verwacht. Langs één lange zijde van de baan stonden paarden gestald, en of het kwam doordat Vorman ze wel kon horen maar niet goed kon zien weet ik niet, hoe dan ook had ze het niet erg zitten op die kant van de ring.
We begonnen de proef desondanks sterk met zevens en een enkele acht, maar gedurende de proef ontstonden er teveel kleine storingen in de overgangen en de stap. De score was misschien niet onterecht, maar wel teleurstellend. Ik eindigde als derde met 63,6%. Onze rubriek werd in handicap verreden met grade I en werd gewonnen door Nicole den Dulk met 65,5%. Ook in de andere grades waren de scores lager dan gebruikelijk, enige uitzondering daarop was Frank Hosmar met Alphaville, zij wonnen in grade IV met 71,13%. In grade III was Ilona Goes de beste.
De uitslag was natuurlijk niet waarop ik had gehoopt, al had ik van tevoren ook geen torenhoge verwachtingen. Toch ben ik wel blij met wat Vorman heeft laten zien. Ze lijkt qua fysieke gesteldheid weer op de weg terug, en dan wordt met wat meer wedstrijdritme de afwerking ook makkelijker. Er is nog meer dan genoeg te doen, maar we zijn in ieder geval weer begonnen.
De startlijst voor de derde selectiewedstrijd van de KNHS Para Dressuur Trophy, 9 februari in Genemuiden, is bekend gemaakt. Ondanks dat het voor de meeste deelnemers weer niet bepaald naast de deur is, is er toch een heel behoorlijk deelnemersveld. En dat jammer genoeg voor slechts één proef. Normaal gesproken ga ik eindelijk weer, voor het eerst sinds de Paralympics in Londen, de wedstrijdring in. Vorman heeft toch best een tijdje moeten herstellen, en we zijn nog niet weer helemaal waar we willen zijn, maar toch heb ik erg veel zin om eindelijk weer de ring in te gaan.
De wedstrijdkalender voor dit jaar begint langzamerhand vorm te krijgen, daarom is deze nu ook bijgewerkt op deze site. In februari staat een kaderbijeenkomst gepland, waarin de volledige planning richting het EK dressuur in Denemarken bekend wordt gemaakt. Het komende EK is het eerste EK waarbij de aangepaste sport is geïntegreerd, in navolging van de wereldruiterspelen in Kentucky in 2010. Een super ontwikkeling, en gezien de ervaringen in Kentucky hoop ik absoluut daarbij aanwezig te zijn, maar daarin ben ik natuurlijk niet de enige. Tijdens de kaderbijeenkomst horen we dus hoe de selectieprocedure eruit gaat zien, en weten we wanneer er gepresteerd moet worden om in augustus te mogen afreizen naar Denemarken.
Adelinde Cornelissen onderscheiden met DVB Foundation Award
17 januari 2013
AMSTERDAM – Op de openingsavond van Jumping Amsterdam werd Adelinde Cornelissen (Nijkerk) onderscheiden met de DVB Foundation Award. De jury bestaande uit internationale para dressuurjuryleden Hanneke Gerritsen en Ineke Janssen en technisch directeur van de KNHS Maarten van der Heijden koos voor Cornelissen.
Uit het juryrapport: “Na haar eigen Olympische bronzen en zilveren medaille reisde Cornelissen opnieuw af naar Londen om bij de Paralympics haar leerling Frank Hosmar bij te staan. Zij begeleidde en coachte hem naar twee bronzen medailles. De commissie is van mening dat dit een prachtig voorbeeld is van de integratie van de reguliere en aangepaste sport. Dit verdient bijzondere waardering en steun! Daarom gaat de DVB Foundation Award 2012 naar Adelinde Cornelissen”.
De DVB Foundation Award 2012 bestaat uit een fraai houten plakkaat met daarop de vergulde hoefijzers met inscriptie van het bronzen medaillepaard van Hosmar, Alphaville. Ook is er een geldprijs van €1000,- aan verbonden, door de winnaar te besteden aan een doel binnen de aangepaste dressuursport. De eerste DVB Foundation Award werd vorig jaar uitgereikt aan journaliste Dorli Welp voor haar informatieve en baanbrekende verslaggeving over de paradressuur. Nominaties waren er voor ruiter Frank Hosmar die twee paralympische bronzen medailles won, en voor scheidend bondscoach Jeannette Wolfs.
De DVB Foundation Award is de prijs van de DVB Foundation. Een stichting rond de Olympische amazones Coby en Marlies van Baalen (Brakel). Eén van de doelen van de DVB Foundation Award is de Para dressuur de aandacht te bezorgen die zij verdient.
Foto Adelinde Cornelissen, Coby van Baalen en de DBV Foundation Award door: www.melissen.net
[Not a valid template]Een stuk later dan gepland, maar hier dan toch het vijfde deel van het jaaroverzicht. Na mijn teleurstellende opening van het toernooi verliep ook de proef van Petra niet zoals gehoopt, waardoor we na de eerste wedstrijddag er minder goed voor stonden dan verwacht. De volgende dag was het de beurt aan Frank en Sanne, zij reden beiden een goede proef met dito scores. Voor ons was het een trainingsdag waarin we Vorman zo goed mogelijk probeerden klaar te stomen voor de volgende dag, wanneer de individuele proef (tevens het tweede onderdeel van de landenwedstrijd) werd verreden.
De volgende ochtend stond ons echter wederom een vervelende verrassing te wachten. Vorman bleek ‘s ochtends vroeg koliekverschijnselen te hebben gehad, ze had liggen rollen in de stal en met name één achterbeen was niet helemaal ongeschonden uit de strijd gekomen. Gelukkig lukte het om haar op een verantwoorde manier aan de start te krijgen. De organisatie gaf die ochtend alsnog de mogelijkheid om de paarden aan de hand te stappen in de wedstrijdbaan om te wennen aan de zandzakken, en daarmee was dat probleem in ieder geval uit de wereld. Het gaf wederom een kick om het stadion binnen te rijden, en we gingen heel voortvarend van start. Al dan niet veroorzaakt door de bijzondere voorbereiding hadden we een dure communicatiefout in de proef. De score was een stuk beter dan tijdens de eerste proef, maar die fout kostte veel punten, al had er ook zonder die fout geen medaille in gezeten. Petra eindigde op de ondankbare vierde plaats.
[Not a valid template]De volgende dag was het wederom de beurt aan Frank en Sanne. Frank won met zijn relatief jonge Alphaville de bronzen medaille, Sanne eindigde als vijfde. Met het team lukte het wederom net niet om op een medailleplaats te eindigen, Ierland kaapte door een ontzettend hoge score in grade 1a alsnog met miniem verschil de bronzen medaille voor onze neus weg.
Voor de afsluitende kür was ik er behoorlijk op gebrand om te laten zien wat we konden, althans voor zover mogelijk met de fysieke gesteldheid van Vorman. De eerste proef gooiden de zandzakken roet in het eten, in de tweede hadden we die communicatiestoring, dus ik wilde vooral een proef neerzetten die in ieder geval helemaal klopte zonder storingen. Dat was nog niet zo’n eenvoudige opgave gezien de omstandigheden, want mijn kür heeft best een hoge moeilijkheidsgraad waarbij de oefeningen elkaar snel opvolgen. Ik slaagde in mijn doelstelling om alles eruit te halen wat er op dat moment in zat, maar de score en plaatsing vielen tegen.
[Not a valid template]Daarmee kwam er voor mij een einde aan een teleurstellend verlopen wedstrijd. Na dertien jaar lang op alle acht voorgaande internationale kampioenschappen medailles te hebben behaald lukte dat nu voor het eerst niet. Op zich absoluut geen schande natuurlijk, maar ik had er behoorlijk de pest in dat dat uitgerekend op deze Paralympics moest gebeuren. Juist als het minder gaat wil ik mezelf vooral niet kunnen verwijten dat ik het zelf ergens heb laten liggen, en gelukkig is dat wat mij betreft niet het geval. Zowel tijdens de voorbereiding als in Londen hebben Miranka, mijn ouders, groom Marjo en ik er alles aan gedaan om zo goed mogelijk te presteren, maar door alle tegenslagen met name tijdens de Spelen zat er domweg niet meer in. Die constatering maakt het natuurlijk niet leuker, maar ook dat hoort bij (paarden)sport.
Op de laatste wedstrijddag was het gelukkig voor Frank net als in grade II een herhaling van zetten wat betreft de medailles, hij won wederom brons. Ook in grade III was het podium hetzelfde als tijdens de individuele proef, wat betekende dat Sanne weer achter het net viste. Ook in deze grades kon ik me niet helemaal aan de indruk onttrekken dat soms resultaten in de eerdere proeven een rol speelden.
De volgende ochtend vertrokken de paarden al vroeg weer richting Nederland. Voor Vorman was het natuurlijk niet helemaal soepeltjes verlopen, en vanwege eerdere vervelende ervaringen met het reizen van de paarden was ik er niet gerust op. Daarnaast moesten alle spullen ook mee terug met de vrachtwagen, wat betekende dat ik mijn vaste vervoermiddel, mijn ideale Rabobank vouwfiets, niet meer kon gebruiken tijdens de rest van ons verblijf in Londen. Nog drie dagen mijzelf al lopend afmatten in het Paralympisch dorp of in Londen, om daarna pas te zien hoe het met Vorman ging na de reis zag ik niet zitten, en dus pakte ik na overleg het eerste de beste vliegtuig naar Nederland. Daar werd ik onverwacht warm onthaald, en was ik in no-time op stal om te zien dat Vorman de reis goed had doorstaan. Ze mocht genieten van een welverdiende vakantie, en ondertussen gingen we weer aan de slag met Florencia, in voorbereiding op de wedstrijden in het komende winterseizoen.
[Not a valid template]Zover kwam het nooit, op 18 november verongelukte Fien voor onze ogen bij het binnenzetten. Ik dacht dat ik in de loop der jaren al wel wat had meegemaakt, maar dit was hopelijk toch echt eens maar nooit, nooit meer. Er kwam een stortvloed aan steunbetuigingen binnen, waar ik ook op deze plaats iedereen nogmaals hartelijk voor wil bedanken. Vorig jaar sprak ik in het laatste deel van het jaaroverzicht de hoop uit dat ‘de gifbeker’ van 2011 echt leeg zou zijn en 2012 om veel mooiere redenen een onvergetelijk jaar zou worden. Deels is dat gelukt, we hoorden weer bij de besten en ik heb gereden op de wat mij betreft mooiste wedstrijd die er in onze sport ooit is geweest. Aan de andere kant waren de resultaten niet waar we op hadden gehoopt, om over Fien nog maar te zwijgen.
Toch wil en ga ik verder. Sowieso met rijden maar zeker ook in de sport, zolang ik de mogelijkheid heb om dat te doen op de in mijn ogen juiste manier. En dat is dus niet gaan voor een zesje maar alles eruit halen wat erin zit.
[Not a valid template]Het goede nieuws was niet alleen dat ik geselecteerd was voor Londen, maar zeker ook dat het gelukt was om Florencia als reservepaard achter de hand te hebben. We hadden er alles aan gedaan om Fien zo snel mogelijk klaar te stomen, en dan is het ontzettend mooi dat al die moeite uiteindelijk ook wordt beloond. Dat was met alle concurrentie zeker niet vanzelfsprekend. Dezelfde week kregen de Londen gangers ook goed nieuws van de DVB Foundation, we kregen extra ondersteuning om zo goed mogelijk voorbereid in Londen aan de start te verschijnen.
Die voorbereiding duurde nog zes weken, en gezien mijn ervaringen uit het verleden was het dus vooral zaak om de paarden, en sinds vorig jaar ook mezelf heel te houden. Dat wil natuurlijk absoluut niet zeggen dat we achterover hebben gezeten, zeker niet met Fien omdat we met haar ondanks de steeds hogere scores nog veel vooruitgang konden boeken. We gaven onder meer nog een clinic bij de Prinses Maxima Manege, en gingen naar de oefendressuur in Uden om in de proeven de puntjes op de i te zetten.
Op 4 juli was de ploegoverdracht van de Olympische en Paralympische ploeg in de RAI in Amsterdam. Net als voor de Spelen van Sydney en Athene begon het toen toch wel te kriebelen. Iedereen die de Spelen ‘gehaald’ heeft komt bij elkaar, dat geeft natuurlijk een bijzondere sfeer, en we kregen voor het eerst de officiële kleding aan.
[Not a valid template]Begin augustus werd het volledige kledingpakket uitgereikt tijdens een laatste gezamenlijke bijeenkomst. Het team voor Londen kreeg een training op het KNHS centrum in Ermelo, waar met hulp van onder andere Coby van Baalen aan de laatste details werd gewerkt. Daarna begon het aftellen echt, al moest er natuurlijk ook veel geregeld worden voor vertrek. Veel papierwerk voor paard, spullen, groom, eigenaren van de paarden en noem maar op. Ook werden de paarden allemaal grondig nagekeken door teamveterinair Brenda Hoogelander, moesten de smid en osteopaat op het juiste moment langs komen, en bovenal hebben we zoals altijd geprobeerd zoveel mogelijk normaal te blijven trainen, met een afbouw richting de reis naar Londen. Voor Vorman probeerden we de dagelijkse gang van dagen zo gewoon mogelijk te houden, voor mij was het een enorm drukke periode. De voorraad verlofuren die ik aan het begin van het jaar nog had heb ik er dan ook vakkundig doorheen gejaagd. Mede door het fysieke trainingsprogramma op Papendal was ik nu lichamelijk een stuk fitter dan een jaar geleden, waardoor ik ondanks de zware belasting toch relatief fit in Londen aankwam. De dag van vertrek kwam een ploeg van het SBS6 programma Hart van Nederland opnames maken, deze is hier terug te zien. Belangrijker was natuurlijk nog dat de paarden heelhuids aankwamen op het schitterende Greenwich Park.
[Not a valid template]Ik ging naar Londen met het idee dat een medaille erin zat, maar dat daarvoor wel alles mee moest zitten. Vorman haalde misschien niet de hoogste scores maar presteerde het hele seizoen constant, en in Mannheim hadden we laten zien mee te kunnen doen om de podiumplaatsen. Het team was denk ik het sterkste sinds lange tijd, dus was het doel om dit keer eens niet op een haar naast de medailles te grijpen. Alle nieuwsberichten met betrekking tot Londen zijn overigens hier terug te vinden. Een selectie van foto’s is te zien in het fotoalbum, helaas is de sortering van foto’s nog niet helemaal in orde. De eerste trainingsdagen verliepen prima, maar de dag van de veterinaire keuring was Vorman ‘s ochtends niet fit. Naar alle waarschijnlijkheid had ze vastgelegen in haar stal. Met man en macht hebben we haar proberen op te lappen, en ze kwam gelukkig zonder problemen door de keuring, maar de lichte training die we daarna nog deden ging niet heel soepel. Niet bepaald een lekkere voorbereiding, maar ach daar heb ik inmiddels geloof ik patent op. Als extraatje lootte ik ook nog eens de allereerste startplaats, waardoor ik de eerste Nederlander was van de hele Paralympische ploeg die van start ‘mocht’ gaan.
Het losrijden de volgende dag ging naar omstandigheden goed, mede door het goede werk van groom Marjo, Miranka en een fysio van de organisatie. Ondanks de voorbereiding ging ik toch met vertrouwen richting de wedstrijdbaan, waar terwijl het toch nog behoorlijk vroeg was al veel publiek aanwezig was. Het gaf echt een kick om het stadion binnen te rijden, ik wilde maar al te graag van start.
Die start ging prima, maar laten we het erop houden dat het woord zandzak sinds die dag bij mij een bijzondere associatie oproept. Zo’n last minute wijziging is compleet tegen de regels in, en de organisatie ging er juist prat op dat al drie dagen van tevoren de ring precies zo zou zijn als tijdens de wedstrijden. Net niet helemaal dus, maar daar was niks meer aan te doen. De score viel logischerwijs erg laag uit. Een belabberde start voor zowel mijzelf als het team.
[Not a valid template]Met de mooie score van Fien in de team test in Mannheim werd ik opgenomen in het B-kader, ik had nog één score van 68% of hoger nodig om ook met haar te worden opgenomen in het A-kader. De eerste mogelijkheid hiervoor was tijdens de wedstrijd in Eext. Een week eerder hadden we nog een goede training gehad tijdens de oefendressuur in Uden, en we begonnen aan de lange reis richting Eext met het doel om extra ringervaring op te doen richting het NK en die laatste A-kader score te halen.
Over het algemeen ben ik bepaald geen fan van wedstrijden op een grasbodem, maar gelukkig waren de weersomstandigheden voor mij ideaal, en liep Florencia niet heel anders op de prima ondergrond. Beide proeven vond ik al weer beter als die in Mannheim, maar niet alle jury’s waren even enthousiast. In de eerste proef viel de score tegen, in de tweede voldeed ik ruimschoots aan mijn eigen doelstelling door meer dan 72% te scoren, de hoogste score van de dag.
[Not a valid template]Enkele dagen kwam het persbericht met de bevestiging dat ik met drie paarden in het A-kader zat, een paar dagen voor de start van het NK. Dit jaar werden alle Nederlandse kampioenschappen dressuur voor het eerst gehouden tijdens het concours hippique Hoofddorp. Dat brengt met name de eerste dag de nodige onwennigheid met zich mee voor zowel de deelnemers als de organisatie. Voor ons was het niet alleen een NK maar misschien nog wel meer de tweede observatiewedstrijd richting Londen. Vooraf wilde ik graag de lijn die we in Mannheim hadden ingezet met Vorman doortrekken, en met Florencia nog constantere proeven rijden en natuurlijk voldoen aan de kwalificatie eisen van NOC*NSF. De ervaring leert dat een goede start essentieel is voor een goed eindresultaat op een NK, en onze start was niet helemaal waar ik op hoopte. De eerste proef van Fien was op een enkel onderdeel na goed, en de score prima. Maar net als in Mannheim gold dat de team test niet meetelde voor de kwalificatie eisen voor Londen, wat mij betreft een onbegrijpelijke regel.
[Not a valid template]Met de nodige hulp stond Vorman al klaar na de proef van Florencia en hadden we ook met Vorman ondanks alles een goede voorbereiding. Ik reed met haar ook weer een nette en actieve proef, en we gingen er helemaal vanuit dat ik met Vorman boven Florencia zou eindigen. Vriend en vijand waren verbaast toen dat niet het geval bleek te zijn. Veel tijd om te treuren was er niet, want de volgende dag ging de wekker wederom om 04:45, om weer als eerste in Hoofddorp de ring in te rijden. Ik startte weer eerst met Florencia, en we reden volgens mij onze beste individuele proef tot dan toe. Toch kwamen we 0,6% tekort voor de kwalificatie eis, en daar baalde ik logischerwijs gruwelijk van. Op dat moment zat er niets anders op dan de knop omzetten en met Mops revanche proberen te nemen voor de eerste dag. De proef verliep prima, misschien iets minder flitsend als destijds in Mannheim maar de score viel wederom niet mee. In de tussenstand stond ik met Vorman net iets hoger dan Florencia, maar omdat ik met Fien nog niet aan de kwalificatie eis had voldaan kozen we ervoor om met haar de kür te rijden.
[Not a valid template]Ook tijdens de finaledag van het NK was het weer ontzettend vroeg dag voor de aangepaste sport. Het is natuurlijk een vol programma en iemand moet als eerste starten, maar om nou alle dagen zo vroeg te moeten starten kan wel degelijk van invloed zijn op de prestaties in onze tak van sport. We wisten inmiddels uiteraard de weg dus we waren mooi op tijd op het terrein met Fien om van start te gaan in de kür. We hadden daarbij maar één doel, het behalen van de kwalificatie eis voor Londen van NOC*NSF, die stond op 71,5%. Hoger dan ik tot nu toe had gescoord met Fien, maar dat kwam naar mijn idee vooral door de ellende met het volume van de muziek in Mannheim. De derde plaats in de eindstand van het NK stond toch al vast en de achterstand was te groot om nog een reële kans te hebben daar wat aan te doen.
Het losrijden ging prima, en ik ging met vertrouwen richting de wedstrijdbaan. Bij het binnenkomen leek het alsof Fien terugdacht aan de kür in Mannheim waardoor het halthouden compleet de mist in ging. Met maar tien verplichte onderdelen in de kür en met de wetenschap dat mijn kür met Fien nog vrij simpel is moest dus alles uit de kast. Dat lukte ondanks het nodige improviseren, en waar ik in eerdere pogingen op tienden van procenten de eis miste, had ik nu zelfs een volle procent over, en dus twee paarden in de race richting Londen. Terugkijkend op het NK was ik qua proeven eigenlijk heel tevreden, maar wat betreft de scores op de afsluitende kür na, absoluut niet.
Al tijdens het NK werd bekend dat de laatste observatiewedstrijd, een internationale wedstrijd in Roosendaal, van de kalender was gehaald. Daardoor werd plots de rubriek tijdens het CHIO Rotterdam verheven tot observatiewedstrijd. Voor mij extra vervelend doordat we graag gebruik hadden gemaakt van die extra maand om nog verder te trainen met Fien. Ik reed natuurlijk nog maar een paar maanden met haar en we boekten veel progressie, die paar weken waren zeer welkom geweest. Maar het was dus niet anders, en we hadden tien dagen de tijd om ons voor te bereiden op die ineens zo belangrijke wedstrijd.
In tegenstelling tot het oorspronkelijke plan werd onze rubriek van ‘s avonds in de hoofdpiste verplaatst naar ‘s ochtends vroeg in de tweede wedstrijdring. Dit betekende dat mijn ouders om 03:00 uur ‘s ochtends moesten vertrekken zodat we met twee trailers om 07:00 in het Kralingse bos waren om de baan te verkennen. Er stond natuurlijk veel op het spel tijdens deze wedstrijd, en dat was te merken. Gelukkig had ik daar geen last van en kon ik met zowel Fien als Mops goede proeven neerzetten. Ik reed met Fien een goede en steeds meer constante proef met als resultaat een nieuw persoonlijk record. Alweer twee procent hoger dan onze eerdere beste score. Met Vorman zetten we echt alles op alles en reed ik wederom een actieve en nette proef. Op het moment dat het echt moest stonden we er gelukkig weer helemaal, met Vorman eindigde ik als derde en ook Florencia was bovenin de uitslag terug te vinden. Daarna begon een hele spannende tijd; de KNHS ging zich beraden over het team voor Londen, en gelukkig liet de bekendmaking niet lang op zich wachten. Twee dagen na de wedstrijd in Rotterdam kon ik dit nieuwsbericht schrijven, we waren wederom geselecteerd voor de Paralympics!
[Not a valid template]April begon zoals vaak met de internationale wedstrijd in het Belgische Moorsele. Met hulp van DVB Foundation kon ik met zowel Vorman als nieuwe aanwinst Florencia van start, als voorbereiding op de eerste observatiewedstrijd richting Londen in Mannheim. De wedstrijd verliep met de nodige ups en downs. De eerste proef met Florencia stond bol van de communicatiefouten, voor haar was het allemaal nogal een cultuurshock na zo lang niet op wedstrijd te zijn geweest, en dan ook nog een meerdaagse wedstrijd. Voor Vorman was het weer de eerste proef sinds acht maanden, en we waren niet ontevreden over het resultaat.
De volgende dag leverde wederom gemengde gevoelens op. Door het gebruik van een ander zadel verdwenen de communicatiefouten met Fien als sneeuw voor de zon, en ondanks dat er nog genoeg te verbeteren viel konden we stukken van de proef ook al meer laten zien wat ze kon. Ik kwam met Vorman tevreden de ring uit en had verwacht boven Florencia te eindigen, maar dat pakte anders uit.
In de afsluitende kür waren de rollen wederom omgedraaid. Florencia bouwde veel spanning op door een rolstoelhelling aan een jurytafel vlak naast de ring waardoor een mooie score er niet in zat. Vorman liet zich wederom van haar beste kant zien, en zeker gezien de voorgeschiedenis was ik heel tevreden met haar score en de klassering. Terugkijkend op de wedstrijd vond ik het super om eindelijk weer internationaal te kunnen rijden, zeker met twee paarden. Aan de ene kant deed Fien het super, ze had al heel lang geen wedstrijden meer gelopen en geen enkele internationale ervaring. Toch hadden we graag al wat meer laten zien, want dat zat er ook toen al wel in. Over Vorman waren we dik tevreden, ze deed weer ontzettend haar best en leek dit soort wedstrijden ook weer prima aan te kunnen. Met het oog op Mannheim niet onbelangrijk.
[Not a valid template]Voor Mannheim stond eerst nog de wedstrijd in Montfoort op het programma. Ook hier ging ik van start met zowel Florencia als Vorman. Met Fien reed ik twee goede proeven, en haalden we onze eerste A-kader score. Ook Vorman deed het wederom goed, met twee A-kader scores. Natuurlijk waren er nog genoeg verbeterpunten maar we gingen met vertrouwen richting Mannheim.
Mannheim was de eerste observatiewedstrijd richting Londen. Deelname met beide paarden was dus verplicht om met beide paarden in de race te blijven. Deze wedstrijd was (en is) niet bepaald mijn favoriet, voornamelijk omdat het ontzettend druk is, alles buiten is en het weer lang niet altijd meewerkt. Dat was ook dit keer het geval, waardoor met name mijn vader druk in de weer was om de stallen van de paarden droog te houden. Gelukkig leden de prestaties met de nodige voorzorgsmaatregelen er niet echt onder. De eerste dag reed ik in de team test met zowel Florencia als Vorman persoonlijke records. Ondanks dat het deelnemersveld in alle proeven gelijk is telden alleen de individuele proef en de kür om te voldoen aan de kwalificatie eisen van NOC*NSF. Dus helaas had ik wat dat betreft niet veel aan de goede scores van de eerste dag.
[Not a valid template]De individuele proef met Fien verliep helaas minder als de team test. Ik had zelf nogal moeite met het krappe en drukke losrijden die dag, en ze was wat zoekeriger op mijn benen. De score viel een stuk lager uit, en we haalden de eis van NOC*NSF dus niet. Met Vorman had ik natuurlijk nog een tweede kans, en die grepen we met beide handen aan. Na het record van de eerste dag deden we er in de individuele proef nog een schepje bovenop. Een flinke plensbui tijdens de laatste onderdelen kon daar niets meer aan veranderen. Mops voelde erg fijn aan, daar had ik een nat pak graag voor over, en met een score van 72,54% scoorden we liefst drie procent boven de eis.
[Not a valid template]Bij het vaststellen van de eisen had men geen rekening gehouden met het feit dat op de meeste wedstrijden niet meer iedereen de kür mag rijden. Voor NOC*NSF telden alleen deze wedstrijd en het NK mee om aan de eisen te voldoen, en omdat ook tijdens het NK het aantal starts in de kür beperkt is was me er veel aan gelegen om in Mannheim wel met beide paarden de kür te rijden. Dat lukte, alleen gooide uitgerekend bij Fien, waarmee ik nog de eis moest halen, de geluidsman roet in het eten. Ondanks de soundcheck de vorige avond stond de muziek veel te hard toen ik begon, en we begonnen dan ook in galop in plaats van draf. Met veel moeite lukte het na een aantal onderdelen de muziek zachter te krijgen en zakte de spanning bij Fien maar het kwaad was natuurlijk al geschied. Met Vorman had ik de eis de voorgaande dag al gehaald, en dus konden we de gok nemen om mijn ‘nieuwe’ kür te rijden. Nieuw is een groot woord omdat ik deze kür vorig jaar met hulp van DVB Foundation voor het EK had laten maken, maar door alle toestanden nog nooit had kunnen rijden. Ondanks dat ik die kür nog maar één keer had gereden in een training pakte de gok goed uit en sloten we de wedstrijd in stijl af met weer een record voor Mops. Wat haar betreft een wedstrijd om in te lijsten dus, een beter begin van het selectietraject kon ik me niet wensen.
[Not a valid template]Het is weer kerst, dus ook tijd voor de terugblik op het afgelopen jaar. Het vorige jaaroverzicht sloot ik af in de hoop dat we de pech van 2011 achter ons konden laten en we er volop tegenaan konden gaan in het Paralympische 2012. Dat laatste hebben we absoluut gedaan, dat eerste had nog wel wat verder weg mogen blijven.
Het jaar begon begon qua sport op 5 januari, met de rubriek tijdens het Internationaal Concours Noord Nederland (ICNN) in Drachten. Vanaf de stal in Best nogal een onderneming, 460 km rijden voor één proef onder niet erg beste weersomstandigheden, maar het was gelukkig de moeite waard. We wonnen de rubriek in een door het weer uitgedund deelnemersveld, en plaatsten ons daardoor voor Jumping Amsterdam. Rijtechnisch was er genoeg te verbeteren, maar het was super om eindelijk weer de wedstrijdring in te rijden.
Twee weken later gingen we van start in de RAI tijdens Jumping Amsterdam. Een inmiddels terugkerend item op de agenda voor de aangepaste sport waar we erg blij mee zijn. Trump liep al weer beter dan in Drachten en we eindigden als derde. Vlak na onze rubriek werd bekend gemaakt dat de Rabobank Foundation de aangepaste dressuur- en mensport de komende vijf jaar gaat ondersteunen, erg goed nieuws voor onze sport dus.
[Not a valid template]Een week later vertrok een team naar een internationale wedstrijd in Spanje, in een poging te stijgen op de FEI ranking, en op die manier de vijfde startplaats voor de Paralympics terug te veroveren op Canada. Vooraf was al duidelijk dat het een enorme opgave zou worden om de score van Canada te verbeteren, en helaas slaagde het team niet in die opdracht. Voorafgaand aan de wedstrijd in Spanje had ik me al eens druk gemaakt over de in mijn ogen kromme manier waarop de ranking wordt bepaald, en nadat we op de valreep op een bijzondere manier werden ingehaald door team USA, heb ik er nogmaals een nieuwsbericht aan gewaagd. Later schreef ik hierover een column in Horse International. Gelukkig was ik verreweg niet de enige die hier bedenkingen over had, dus hopelijk gaat daar het nodige aan veranderen in de toekomst.
[Not a valid template]In februari werden de startplaatsen voor Londen officieel toegewezen. De KNHS deed nog een laatste poging voor een wildcard maar dat mocht zoals eigenlijk al verwacht niet baten. Nederland zou in Londen vertegenwoordigd gaan worden door vier combinaties. Verder stond de volgende selectie voor de BMC Cup in Hulten op het programma. Net als eerder in Drachten werkte het weer allesbehalve mee, wat resulteerde in een vergelijkbaar lege startlijst. Helaas was Triumph wederom niet zo fit als we graag zouden willen, en Vorman was nog niet genoeg hersteld van haar koliekoperatie, dus ik stond noodgedwongen ook langs de kant.
Hippisch Nederland was op dat moment in de ban van het Rhino virus. Daardoor werd de geplande training voor de kaderleden bij Academy Bartels een puur theoretische bijeenkomst. Gezien de omstandigheden een hele verstandige beslissing, maar wel vervelend, omdat het een hele mooie oefening zou zijn geweest voor mijn nieuwe paard Florencia. Nog een paard erbij klonk op dat moment misschien wat vreemd met al twee paarden in het A-kader. Triest genoeg was Triumph eigenlijk al sinds het WK in Kentucky vaak korte of langere tijd niet fit. Uiteraard hebben we van alles [Not a valid template]geprobeerd, maar uiteindelijk bleek na veterinair onderzoek dat voortzetting van onze sportcarrière er niet meer in zat. Trump heeft een ontzettend goed karakter, en het was niet altijd makkelijk maar ik heb veel aan hem te danken. Daarom verdiende hij het wat mij betreft ook om te stoppen wanneer het niet meer zou gaan. Ondanks dat wedstrijdsport geen optie meer is voor hem wordt Trump nog wel bijna iedere dag gereden en heeft hij het gelukkig zichtbaar naar zijn zin.
Morgen volgt deel twee van dit jaaroverzicht.
Laatste reacties